WK 2010

Het maakt niet uit wie er speelt; Ajax, het Nederlands Elftal of mijn vriend. Ik kijk geen voetbal, behalve als ik er echt niet onderuit kom¹. Ik merk er eerlijk gezegd weinig van dat Nederland dit jaar niet meedoet aan het EK.

In  een parallel universum had het zelfs zo kunnen zijn dat ik niet wist dat het EK nu bezig is. Ware het niet dat mijn vriend in Frankrijk is om de Rode Duivels hoogstpersoonlijk aan te moedigen. Geweldige ervaring, ik zou niet willen dat hij het mist (etc. etc.), maar er is een puntje dat me een klein beetje dwarszit.

Terwijl hier een regenmarathon van 18 uur plaatsvindt en ik een bord bloemkool wegwerk (vorige week in de bonus), word ik af en toe geüpdatet over de gang van zaken in Frankrijk. Samenvatting: België verloor, teleurstelling, op naar de volgende stad, België won, groot feest. De berichten over voetbal en feesten, lees ik met een half oog en vervolgens stort ik me op de orde van de dag: op mijn werk of op het boenen van de voegen tussen de tegeltjes in de badkamer.

Maar hier zijn wat flarden uit ons gesprek die ik wél onthouden heb: Net een wafel gegeten… Zachte puree… Gigantische pizza… Lekkere steak… Straks nog een nagerecht… En, ik quote: ‘Het eten in Frankrijk is echt verrukkelijk.’

Daarna wist ik het zeker: zodra de EK-gekte voorbij is, wordt het hoog tijd dat ik weer eens naar Frankrijk ga.

Volg jij het EK? En belangrijker, waar moet ik echt naartoe in Frankrijk?

¹ Eén van de keren dat ik niet onder voetbal kijken uitkwam: WK 2010, de finale tussen Nederland en Spanje. Ik keek op een groot plein in Marokko, waar bijna iedereen voor Spanje was.