Instagramwaardig

Ik heb geen levende planten in huis, geen fluffy kat en ik ontbijt niet met açai bowls. Ik heb wel een witte tafel en ik ga af en toe op vakantie. Je zou zeggen dat ik met die ingrediënten genoeg Instagramwaardige momenten uit mijn leven zou moeten kunnen slepen. Waar gaat het mis?

Tijd voor een slechte analyse van mijn Instagramgedrag

In mijn Instagrambio staat het treffend beschreven: ‘foto’s van wanneer ik tijd over heb’. In de praktijk komt dat erop neer dat ik meestal foto’s deel als ik niets te doen heb. Jullie zien uitzichten en ijsjes, in werkelijkheid ben ik onderweg, lig ik in bed of ik hang in mijn badjas – vergelijkbaar met een fluffy kat – op de bank. Soms plaats ik een foto van lekker eten, terwijl ik eigenlijk droge maiswafels naar binnen zit te werken.

Misschien maar goed ook, want ik denk niet dat er iemand zit te wachten op een foto van maiswafels of een foto van de haarbal ter grootte van een cavia die ik net uit mijn doucheputje heb getrokken #hetlevenzoalshetis. Sterker nog, ik heb die Instagramstrategie allang uitgeprobeerd, maar zonder succes. Daarom houd ik het beeld van mijn niet bestaande Instagrammable life in tact. Eén van de dingen waar het volgens mij nog aan schort is de frequentie van het delen van perfectheid. In augustus pronkte ik op Instagram tien keer met het feit dat ik op de bank leuke foto’s zat te posten. In september maar twee keer. Conclusie: in augustus had ik meer tijd over.

Af en toe neem ik me voor om vaker iets te delen. Ik vind het namelijk oprecht leuk om júllie foto’s te zien. En die van jullie vrienden en huisgenoten. Ik kom er eerlijk voor uit: ik ben een Instagramstalker.

Iets te vaak moet ik kiezen tussen mijn telefoon op de grond laten vallen of mijn telefoon opvangen en tijdens die vang per ongeluk een twee jaar oude foto van de scharrel van mijn ex liken.

In ruil voor het plezier dat ik aan mijn Instagramrondes beleef, wil ik mijn eigen (stille) volgers af en toe nieuw materiaal bieden. Verder zijn die paar likes die ik krijg goed voor mijn ego.

Mijn voornemen is een stuk minder makkelijk dan het klinkt. Vaak bedenk ik pas achteraf dat ik een foto had willen maken. Zodra ik wel aan foto’s maken denk, begint de echte ellende: geen oog voor compositie, lelijke achtergrond, mijn eten lijkt op kots, mijn vinger zit voor de lens, er staat een prullenbak of vuilniszak in beeld, de foto is bewogen, de foto is gewoon lelijk of ik krijg ruzie met een kerel, omdat hij denkt dat ik hem op de foto zet.

Foto’s met mezelf erop gaan me niet veel beter af, dus dat is ook geen oplossing. Zie het bewijs bovenaan dit artikel. Waarom sta ik met mijn gezicht naar een terracotta-achtige muur en met rare uitgroei in mijn haar te faken dat ik naar mijn telefoon kijk? Misschien moet ik me er maar bij neerleggen dat ik het beter doe als Instagramstalker dan als Instagrammer.

Lees ook: ‘Is ze nou alweer op vakantie?’
Nee, waarschijnlijk hangt ze op de bank of zit ze in de trein oude vakantiefoto’s te delen. That’s life.

Wil je toch iets zien van mijn echte dagelijks leven? Kijk naar mijn Instagram Story en je ziet mij af en toe niksen, bankhangen en werken.