Ik schreef voor Santé een persoonlijk artikel over mijn (gebrek aan een) kinderwens. Een onderwerp waar ik best open over ben, maar soms merk ik dat er een klein taboe op rust. Reden te meer om het verhaal ook op mijn blog te delen.
Om haar heen zijn steeds meer vriendinnen zwanger of moeder, maar bij Shirley (30) kriebelt er nog niks. Op zich niet erg, maar staat ze ervoor open als haar vriend straks wel kinderen zou willen?
Ik ben op een etentje met vrienden, aanhang en kinderen. Ik kijk hoe mijn vriend kiekeboe speelt met één van de kinderen. Hij maakt een grapje en werpt het jongetje nog een dikke knipoog toe. Mijn vriend is heel leuk is met kinderen van familie en vrienden; grapjes maken, spelletjes doen, samen op het springkussen. Ik vind het vreselijk kut van mezelf, maar na zo’n dag ga ik soms met een rotgevoel naar huis. Mijn vriend zou een superleuke vader zijn. Iets dat ik hem misschien niet wil geven.
Wat niet is kan nog komen
Op de middelbare school droomden de meeste van mijn vriendinnen van huisje-boompje-baby, jong moeder worden. Ik zei toen al dat ik geen moeder wilde worden. En hoewel ik er tegenwoordig iets milder over denk (onder het mom van: wat niet is kan nog komen?), is mijn mening door de jaren heen niet veranderd. Het lijkt alsof veel mensen dat moeilijk kunnen geloven. Als ik mijn gebrek aan kinderwens hardop uitspreek, krijg ik steevast dezelfde reactie: ‘Je bent nog jong. Wacht maar, jouw tijd komt nog wel.’
Gemiddeld worden vrouwen in Nederland moeder als ze 29,9 jaar zijn. Inmiddels ben ik dertig. In theorie zou dit dus mijn tijd kunnen zijn. Om me heen zie ik het ook: er worden huizen gekocht, bruiloften gevierd en de geboortes volgen elkaar in een hoog tempo op. Ik ben heel open over mijn vooralsnog ontbrekende kinderwens. Mijn vriend weet het sinds onze eerste date zes jaar geleden en veel van onze vrienden weten hoe ik erover denk. Toch zie ik een vriendin hoopvol naar me kijken als ik tijdens de kraamvisite haar baby vasthoud: ‘En vind je kinderen wel leuk nu je mijn baby hebt gezien?!’ De waarheid: ik vind kinderen best leuk, zolang ze van anderen zijn. Maar des te meer vriendinnen ik hun weg zie vinden in het moederschap, hoe minder ik mezelf in de toekomst met een kindje zie.
Van jongs af aan gezegd dat je geen moeder wil worden? Bij 20 procent komt de kinderwens later in het leven alsnog.
Bron: Echte vrouwen krijgen een kind – Liesbeth Smit
Te veel bezig met de grote vraag
Tijdens een etentje merkt vriendin T. op dat ik veel te veel nadenk over de vraag of ik kinderen wil of niet. Tussen twee happen risotto door besef ik dat ze gelijk heeft. Natuurlijk kan ik gewoon afwachten en kijken of mijn kinderwens nog komt. Alleen hoe ouder ik word, hoe meer ik me ervan bewust ben dat een verschil in kinderwens het einde van een relatie kan betekenen. Van mijn relatie. Je kunt niet zomaar zeggen: ‘jij wil twee kinderen, ik wil er geen? Dan houden we het er bij één.’ Kinderen zijn geen compromis. Mijn vriend staat open voor kinderen. Als we het erover hebben zegt hij dat hij zichzelf zowel gelukkig ziet zijn in een leven mét of een leven zónder kinderen. Ik ben blij dat hij er zo in staat, maar wat als hij dat vooral zegt om mij gerust te stellen? Stel dat zijn gevoel in de toekomst verandert. Blijf ik dan zo stellig? Wil ik echt geen kinderen, of zou ik mezelf ook gelukkig zien in een leven met kinderen? ‘I want to want to have kids,’ las ik in het boek Selfish, Shallow and Self-Absorbed. Dat is heel herkenbaar: ik zou best wíllen dat ik een kinderwens had, maar ik voel het niet. Is dit de eerste stap?
Moeder natuur
Hoe dan ook, of ik nu kies voor een leven met of zonder kind, ik wil de keuze graag bewust maken. Ik wil niet dat ‘mijn tijd’ straks ongemerkt voorbij is gegaan en dat ik spijt heb dat ik er niet eerder bij stil heb gestaan. Is het raar dat ik er zo over denk? Ik besluit mijn vragen voor te leggen aan Yvette Rongen, psychotherapeut in haar eigen praktijk BALANS by Yvette. Yvette slaat de spijker op zijn kop als ze naar mijn relaas luistert. “Je verhaal is eigenlijk heel kenmerkend voor de tijd waarin we leven. We kunnen tegenwoordig zoveel keuzes maken, maar niet álles in het leven is maakbaar. Het is onvermijdelijk dat moeder natuur iets te zeggen zal hebben over de kwestie of je kinderen zult krijgen of niet.”
Natuurlijk weet ik heel goed dat het niet iedereen gegund is om kinderen te krijgen en daarom voelt het soms enorm cru om er zo bewust over na te denken. Patricia de Ryck (35, journalist en auteur van het boek en blog De twijfelmoeder) herkent dat: “Er zijn zoveel mensen die al hun leven lang dromen van een gezin, maar bij wie het tot hun grote verdriet niet lukt. Daardoor voelde ik me soms extra bezwaard over mijn twijfels. Waarom weet ik het niet, terwijl zij zo gelukkig met een kind zouden zijn?”
Twijfelen over je kinderwens: einde relatie?
De man van Patricia had altijd al een kinderwens. Zo kwam het dat Patricia over haar kinderwens begon na te denken. “Ik had eigenlijk geen idee of ik kinderen wilde. Ik had er simpelweg nooit echt over nagedacht. Toen mijn man en ik een relatie kregen, waren we 22 en 23 jaar. Dan kun je je kop nog enigszins in het zand steken als één van de twee twijfelt over een kinderwens. Toen we ouder werden, ging dat niet meer. Mijn man wilde het liefst jong vader worden. Ik wilde mijn relatie niet zomaar opgeven en dus gaf ik mezelf een deadline: voor mijn 33ste wilde ik de knoop doorhakken. Zo zou hij eventueel nog tijd hebben om een andere partner te vinden om wél kinderen mee te krijgen.”
Het is een pijnlijk besef, maar wel de realiteit: een verschil in kinderwens kan het einde van je relatie betekenen. Hoe en wanneer je de knoop doorhakt? Dat is aan jezelf. Yvette Rongen: “Hoe belangrijk is je kinderwens? Je kunt je kinderwens opgeven voor je partner, maar je kunt ook weer gescheiden zijn van je partner als je veertig bent…”
Patricia: “Gelukkig lukte het ons om erover te blijven praten, dat is belangrijk, maar het is moeilijk. Wij hebben momenten gehad dat we lijnrecht tegenover elkaar stonden en alleen maar konden schreeuwen en huilen. Het betekent potverdorie dat je misschien uit elkaar moet. Dat je het leven dat je samen hebt opgebouwd moet opgeven vanwege een verschil in kinderwens, maar je wilt elkaar vooral gelukkig zien.”
Zo bespreek je je kinderwens in je relatie
In het boek De twijfelmoeder is één van de tips dan ook om te blijven praten. Is het gesprek te beladen? Schrijf elkaar een brief, tipt Patricia. Ik kan er in mijn relatie gelukkig ook redelijk goed over praten, want Yvette Rongen komt – niet geheel onverwacht – met dezelfde tip: “Je kunt er niet zomaar vanuit gaan dat iemand er nog steeds hetzelfde over denkt als een paar jaar of zelfs een paar maanden geleden. Je hoeft je kinderwens echt niet iedere dag te bespreken, maar houd het gespreksonderwerp warm. Wordt er in jullie omgeving een baby geboren, fantaseer dan eens over hoe het voor jullie zou zijn. Of visualiseer juist hoe jullie het leven zonder kind in zouden richten. Praat over hoe je het precies voor je ziet en waarom. Kom je er samen niet uit? Dan kan het helpen om te praten met een psycholoog. Twee sessies kunnen al heel verhelderend zijn. Een psycholoog kan de keuze niet voor je maken, maar kan door de juiste vragen te stellen wel helpen ontdekken waar je twijfel zit. Soms blijkt er meer achter te zitten; van een angst om bepaalde genen door te geven, angst voor bevalling of opvoeden… Soms zit er achter de angsten toch een kinderwens en soms blijkt dat iemand simpelweg geen kinderwens heeft. Tot welke beslissing je ook komt, als je er samen met je partner over praat, eventueel met een psycholoog erbij, kun je in ieder geval zeggen dat je er goed over hebt nagedacht.”
Een tip andere tip van Patricia is om het er niet alleen met je partner over te hebben, maar ook met anderen. Krijg je bijvoorbeeld de zoveelste vraag of opmerking over je kinderwens? Ga dan eens open het gesprek in. Je kunt bijvoorbeeld een tegenvraag stellen aan degene die jou de vraag stelt. Vraag bijvoorbeeld of zij het niet spannend vond toen ze besloot dat ze voor een kindje wilde gaan. Dat biedt ruimte voor een open gesprek over hetgeen waar jij zo over twijfelt en kan nieuwe inzichten bieden.Tegelijkertijd moet je ervoor zorgen dat je je niet te veel aantrekt van de meningen van anderen. Het is belangrijk om bij je eigen gevoel over het moederschap te komen en ervoor te zorgen dat je geen druk van buitenaf ervaart. Vier op de vijf vrouwen krijgt een kind. Daardoor kan het soms voelen alsof dat de norm is en het is moeilijk om bewust af te wijken van iets dat zo ‘normaal’ lijkt.
Eén op de vijf vrouwen blijft kinderloos. Dat aantal is al sinds 1990 onveranderd.
Bron: CBS
De keuze maak je samen
Een verschil in kinderwens blijft een complex onderwerp. Het is een keuze die alleen jijzelf – samen met je partner kan maken. Er is geen kant-en-klaar antwoord. Maar waar ik ook advies vraag: ‘blijven praten’ lijkt het devies. Patricia: “Je weet nooit 100 procent zeker of je de allerbeste keuze maakt. Maar als je goed hebt nagedacht, erover hebt gelezen en erover hebt gepraat, kun je jezelf nooit verwijten maken. Ik ben ervan overtuigd dat bewust kiezen, voorkomt dat je spijt krijgt, welke keuze je ook zult maken.”
Bij Patricia liep het uiteindelijk los. Haar twijfels vielen weg tijdens de vele gesprekken met haar man en het was hen gegund om een zoon te krijgen. “Eerst had ik als argument dat ik mijn vrijheid wilde behouden. Tijdens onze reis in Australië zag ik een koppel met kind rondreizen, zowel ouders als kind leken hartstikke gelukkig. Daarna was ik gefocust op mijn carrière, maar ook dat gaat prima samen, ontdekte ik toen ik er beter over nadacht. Zo vielen langzaamaan al mijn twijfels weg. Wat me het meest heeft gesterkt is dat mijn man mij altijd bleef steunen. Inmiddels is onze zoon twee. Ik twijfel nog steeds, alleen nu over hele andere dingen, zoals: ‘doe ik het wel goed?’”
Yvette Rongen vraagt aan het einde van ons gesprek of ik iets van geleerd heb van ons gesprek en of ik de tips kan toepassen in mijn eigen relatie. Verhelderend was het gesprek zeker. Mijn voornaamste inzicht: op dit moment wil ik geen kinderen. Maar zoals Yvette Rongen heel terecht opmerkte: “Dit is hoe je je nu voelt. Misschien ben je er nog niet klaar voor, maar dat wil niet zeggen dat dat niet komt.” Het leven is niet altijd maakbaar. Dit is hoe ik me nu voel en waar ik nu voor kies, dat kan en mag veranderen. Ik las ooit ergens – maar ik weet niet meer waar: ‘Een kinderwens is als een goede fles wijn, die moet je laten rijpen.’ Ik heb genoeg om over na te denken, maar ik heb besloten dat ik er voorlopig even níet meer te bewust over nadenk. Misschien verandert mijn kinderwens, misschien ook niet. Het is allebei goed.
Meer lezen over twijfelen over je kinderwens
Een kinderwens is een gevoelig onderwerp, dat merk ik alleen al aan de reacties die ik van anderen krijg als het ter sprake komt. Het is onmogelijk om in mijn artikel alle kanten te belichten en alle nuances aan te brengen. Gelukkig is er al veel geschreven over het onderwerp. Bekijk hier een lijstje met boeken.
Dit artikel verscheen in de Santé van november 2019. De titel werd iets sensationeler dan het echte verhaal.
Mijn verhaal is heel gelijkaardig, ik heb al zo lang of ik me kan herinneren geen kinderwens, maar dacht dat die misschien nog wel zou komen. Mijn man ging ervan uit dat hij kinderen zou krijgen, gewoon omdat iedereen dat doet. Maar nooit heeft een van ons druk gezet op de ander. We zijn blijven praten tijdens
aanvallen van twijfel en het schuldgevoel dat ik meetorste. Hij is gaan beseffen dat hij intrinsiek niet echt een kinderwens heeft en vindt het leven van onze vrienden met kinderen minder idyllisch dan hij zich altijd had ingebeeld. Ik ben in therapie gegaan en heb het schuldgevoel kunnen bedwingen. We gaan nu voor een leven met z’n tweetjes. We leggen het onderwerp soms nog op tafel, om te zien of we nog op dezelfde golflengte zitten, maar het overheerst ons leven niet meer. Bedankt om erover te schrijven in elk geval, meer openheid hierover is zo hard nodig!
Heel herkenbaar en ik vind het mooi om te lezen dat je er samen met je partner over kunt praten en je keuze een plek hebt gegeven. Ik kan me voorstellen dat ik hier ook nog eens met een relatietherapeut over zou praten. Zelfs het telefoontje voor mijn artikel vond ik al verhelderend werken. Goed dat jullie er ook over blijven praten.
Als jong meisje dacht ik altijd dat het allemaal vanzelf zou komen, relatie, al dan niet trouwen en kinderen. Het is ook de verwachting die gevoed wordt door je omgeving en door de maatschappij, maar net als jij vind ik kinderen best leuk, maar dan wel van een ander. Ik zie mijzelf echt niet met een kind bij school staan of op het sportveld of gezellig samen knutselen. Mijn vriend dacht ook altijd dat het later vanzelf zou gebeuren, maar vanaf het begin van onze relatie hebben we er altijd open over gepraat, we waren 30 toen we elkaar leerden kennen en wisten dus ook wel dat we niet te lang moesten wachten als we wel kinderen wilden, maar dat gevoel is bij ons allebei nooit gekomen. Iedere keer als het onderwerp ter sprake kwam, was het besef er ook dat we het met zijn tweetjes meer dan leuk hebben en dat het voor ons geen toegevoegde waarde is. Natuurlijk spookt er ergens door je hoofd dat je later alleen kan komen te staan, maar ook dat is geen reden om een kind op de wereld te zetten. Inmiddels zijn we op weg naar de 50 en is het voor ons prima zo, we kunnen doen en laten wat we willen en hebben niet het gevoel dat ons leven niet compleet is zonder kinderen.
Bedankt voor het delen van jouw verhaal. Het feit dat je later alleen kunt staan, is geen reden om voor kinderen te kiezen – voor mij ook niet. Dan kun je net zo goed alleen zijn op latere leeftijd. Je weet nooit of je contact houdt met je kind(eren) en of ze in de buurt blijven wonen. Mooi dat jullie er goed over konden praten en achter jullie keuze staan. Je kunt je leven op veel verschillende manieren invullen, met of zonder kinderen. Ik zie een leven zonder kinderen absoluut niet als incompleet. (Als je ongewenst kinderloos zou blijven, liggen die gevoelens veel ingewikkelder denk ik).
Wat een prachtig artikel en zo goed dat je het onderwerp openlegt. Wij zitten een beetje in hetzelfde schuitje, de een wil het soms ‘misschien’, de ander wil het niet per se. Een paar maanden later is het soms ineens omgedraaid. Maar écht overtuigd zijn we nog niet. Zo lang je erover blijft praten, komt het vast goed denk ik dan. Nu nog vechten met de maatschappij die van alles van je verwacht. Ik moet zeggen dat het makkelijker is nu we op afstand wonen.
Dankjewel, Siroon. Erover praten is belangrijk. De druk van de maatschappij ervaar ik niet heel bewust, maar ik denk dat het ‘standaardplaatje’ onbewust zeker meespeelt. De tijd zal ons leren welke kant onze levens opgaan.
Volgens mij zei ik het de vorige keer ook al, maar vind het echt heel goed dat je zo open over dit onderwerp kunt en durft te praten. Dat lukt niet iedereen. Ik wil heel graag zeggen dat je het vanzelf wel weet, maar misschien blijf je het je altijd afvragen. Zoals je weet herken ik de gedachten niet, maar desondanks snap ik het wel heel goed. En wat je zegt: uiteindelijk is allebei goed. Ik hoop dat je die bewuste gedachten erover kunt loslaten! X
Bedankt voor je lieve reactie. Ik denk dat dat me vanzelf lukt. Al is het maar omdat ik op een bepaald moment te oud ben, haha. Ik denk juist dat het bewust erover nadenken me helpt om het uiteindelijk los te laten.
Wat een ontzettend mooi artikel! En sowieso heel erg stoer en mooi dat je hierover praat en twijfels uitspreekt die waarschijnlijk vele vrouwen met jou hebben. Ik kan me je gedachtegangen en angsten wel voorstellen, ook al denk ik dat je er al op een heel goede manier in staat door vooral naar je eigen gevoel te luisteren. Inderdaad, kinderen zijn geen compromis. Als je kinderen krijgt, dan moet het goed voelen voor jullie allebei.
Sterkte met alle overwegingen! Maar ik denk dat je alleen al door je verhaal op papier te zetten veel helderheid voor jezelf creëert én daar andere mensen ook weer mee kunt helpen.
Ik weet dat niet iedereen er even makkelijk over praat. Ik hoop dat het delen van mijn verhaal inderdaad andere mensen helpt, dat zou mooi zijn. Ik vind het mooi om te zien dat er toch ook heel veel begrip voor is voor zo’n gevoelig onderwerp.
Ik blijf het gek vinden dat het zo’n groot onderwerp is als je geen kinderen wilt. Ik snap het gewoon echt niet, juist door er zo’n ding van te maken lijkt het alsof het abnormaal/ongezond is als je geen kinderen wilt. Gek. Ik wil ze niet, nu niet en nooit niet om verschillende redenen, maar de voornaamste reden is toch wel dat ik ze niet wil. Moet er niet aan denken :D Gelukkig denkt mijn vriend er hetzelfde over en heb ik er eigenlijk nooit echt over getwijfeld. Er is een moment geweest dat al mijn vriendinnen kinderen kregen en ik continu met baby’s op schoot zat dat ik heel even twijfelde. Was er toen toch wel met een week uit dat het gewoon niet aan mij besteed is, maar het die kleine momentjes waren met zo’n lachende baby op schoot die leuk waren. Ik hoop dat je uiteindelijk niet meer twijfelt en zeker bent van wat je wil, wat het ook mag zijn. Misschien ben ik ook te zwart wit, maar ben het eens met je uitspraak, een kind is geen compromis. Ik denk dat het nooit een goed idee is om een kind te nemen omdat de ander zo graag kinderen wil. Dit klinkt misschien heel stom, maar ik denk dat je op je dertigste toch wel weet wat je wilt, of beter gezegd niet wil. Moeilijk te verwoorden, maar ik ben 32 en kan me werkelijk waar niet voorstellen dat mijn sterke mening naar geen kinderen willen nu ineens nog compleet om zou slaan.
Het ligt voor veel mensen toch in de lijn der verwachtingen dat er kinderen komen. Er wordt ook best vaak naar gevraagd. In mijn geval prima, ik deel mijn verhaal zonder moeite. Maar er zijn ook mensen die misschien heel graag kinderen zouden willen en bij wie het niet lukt. Hoe pijnlijk zijn die vragen dan. Ik denk dat niet iedereen daarbij stilstaat. Ik ben het helemaal met je eens dat het niet verstandig is om aan kinderen te beginnen als je er niet achterstaat. Ik weet niet of mijn kinderwens nog kan omslaan. De tijd zal het uitwijzen. Of het nou wel of niet gebeurt, zolang we er zelf achterstaan is het goed.
Mooi stuk! Mijn vriend en ik denken er gelukkig hetzelfde over: we zouden allebei graag kinderen willen uiteindelijk. We twijfelen alleen nog over wanneer we beginnen.
Goed dat jullie er hetzelfde over denken. Het antwoord op de vraag wanneer zal vanzelf wel komen voor jullie.
Mooi Shirley, dat je hier aandacht aan besteed! Er kan niet genoeg aandacht aan gegeven worden vind ik want zoals te lezen in de reacties zijn er veel mensen die in dezelfde situatie zitten. Zoals je misschien weet heb ik er ooit ook eens iets over geschreven. Ik zat altijd met enorme twijfels en veel angsten. Ondertussen ben ik er wel uit dat ik wel een kindje zou willen maar ik heb er ook vrede mee als het niet zou lukken. Het is hier regelmatig onderwerp van gesprek en denk ook dat dat belangrijk is :) Vind het vooral jammer dat er zo’n druk gelegd wordt op vrouwen van onze leeftijd om baby’s te maken. Alsof het leven nog niet ingewikkeld genoeg is, hihi.
Goed dat het regelmatig onderwerp van gesprek is bij jullie. Uit alle tips die ik voor mijn artikel kreeg, blijkt dat dat echt het allerbelangrijkste is. Een beetje angst en twijfels hoort er denk ik voor veel mensen wel bij. Het is toch een levensgrote verandering, waarbij je niet helemaal zeker weet hoe het voor jullie uitpakt. Maar zoveel mensen kunnen het, dat is misschien toch een geruststelling.
Ik vind het prachtig dat je er zo open over schrijft. Zelf wilde ik altijd jong moeder worden en wist ik zeker dat ik kinderen wilde hebben. Dit is gelukkig ook gelukt, wij hebben twee kleine boefjes rondlopen en ik heb nooit een seconde spijt gehad. Ik kon mij alleen nooit inleven in mensen die deze wens niet hadden. Sinds 1 jaar vind ik het moeder zijn best wel zwaar, of nouja zwaar is niet het juiste woord. Want ik geniet ook van iedere seconde. Maar het leven kan ook hartstikke mooi zijn zonder. Mijn vriend en ik hebben het er ook wel over gehad hoe het leven eruit zou zien zonder. Ik heb nu niet veel tijd voor mijn hobby`s, vriendinnen, vakanties zijn ingericht op onze kinderen etc. Het is een keuze waar je heel bewust over nadenkt en dat vind ik mooi om te zien. Kinderen zijn zeker geen compromis. Een kind moet zich gewenst en geliefd voelen, als dit niet zo is zal hij/zij dit zijn hele leven meedragen. Jij wordt er niet gelukkiger van en een kind ook niet. Als de wens nooit komt, dan toch niet. Ik hoop alleen voor je dat je relatie het wel gaat redden.
Het lijkt me heel mooi om die wens zo sterk te hebben. Soms vind ik het jammer dat ik dat gevoel niet heb. Ik geloof zeker dat het moederschap erg zwaar is, naast wat je ervoor terugkrijgt. Daarom vind ik het belangrijk erover na te denken. Tegelijkertijd ben ik blij dat we tegenwoordig kunnen kiezen op dit vlak. Wat betreft mijn relatie zou ik mijn vriend geen kinderwens willen ontnemen. Voorlopig heeft hij dat niet sterk, maar mocht dat komen, zal het pittig worden voor de relatie (en mogelijk het einde betekenen). Ik hoop het natuurlijk niet :-) Bedankt voor je reactie en het delen van jouw verhaal.
Bij ons is de beslissing nog niet definitief gevallen (ik heb alleszins nooit een kinderwens gehad) maar ik ben intussen 33 en mijn biologische klok wordt er niet jonger op, dus of ze nog gaat beginnen tikken, is maar de vraag :) In mijn omgeving hebben ze intussen de ‘Wacht maar…!’ opgegeven, heb ik de indruk, dus die druk is een beetje weg (mijn ouders wilden heel graag grootouders worden). Dat er inderdaad geen compromis mogelijk is als het over wel/niet kinderen krijgen gaat, is duidelijk. Het probleem is dat een man nog heel lang van idee kan veranderen, terwijl een vrouw vasthangt aan haar beperkt-in-tijd-vruchtbaarheid. En dat maakt me soms wel bang, want het kan nu allemaal goed zijn om geen kinderen te hebben, maar als het lief zijn klok binnen een jaar of vijf begint te tikken, dan gaat ons huwelijk misschien alsnog op de klippen lopen. Het voelt voor mij soms alsof er ergens een tijdbom ligt te tikken. Ik hoop alleszins dat we geen van beiden ooit spijt krijgen van de keuze die we hebben gemaakt (al hebben we ze nog niet expliciet gemaakt, maar moet het er binnenkort wel eens van komen, gezien mijn leeftijd).
Ik kan me die gedachten heel goed voorstellen. Het is gewoon een pijnlijk idee dat verschil in kinderwens het einde van je relatie kan betekenen. Ik hoop dat jullie samen tot een beslissing komen waar jullie beiden achterstaan. Voor mijn artikel heb ik gesproken met een relatietherapeut (meer over het algemeen dan over mezelf), maar ik merkte wel dat zij de juiste vragen stelde over het onderwerp. Wie weet is dat iets dat jullie helderheid kan geven; een paar gesprekken met een relatietherapeut? Ik denk dat dat mij over een paar jaar in ieder geval wel zou kunnen helpen!