‘Zouden er mensen zijn die deze periode fijn vinden?’ vroeg mijn vriend laats. Het klinkt als een retorische vraag. Hij reageert redelijk verbaasd als ik zeg dat ik het eigenlijk best fijn vind.
We kennen elkaar zo goed na zes jaar, maar dat terzijde. Ik weet dat er mensen zijn die nog beter bij deze periode gedijen dan ik. Ik kan me daar best in inleven, maar het is niet voor iedereen vanzelfsprekend dat er mensen zijn die deze periode ok vinden – of meer dan dat.
Ik hou altijd al van thuis zijn. Ja, ik hou daarnaast van vakanties, dagjes weg, etentjes in de stad en mijn vrienden zien. Misschien is dat juist waarom deze periode zo overzichtelijk voelt. Ik zit thuis, ik doe niks leuks en ik heb het gevoel dat anderen ook niet veel bijzonders doen. Ik heb normaal niet echt last van fomo (fear of missing out). Maar misschien speelt het onbewust toch een rol. Ik vind het prima als andere mensen leuke dingen doen, echt. ‘Leuke dingen’ zijn bovendien relatief. Soms vind ik thuiszitten leuk en kies ik daarvoor. Ik vind het daarom stom om toe te geven en dat ik dit zo voel, maar thuiszitten voelt voor mij nog relaxter nu ik weet dat iedereen dat doet. Het maakt me er ook bewust van met welke leuke dingen mijn leven voorheen gevuld was.
En zo begon ik na te denken over dingen die van mij mogen blijven als alles straks weer normaal/normaler is.
Rust en overzicht
In de eerste weken van de lockdown was het rustig in de stad. Om anderhalve meter afstand te houden van tegenliggers kon je gewoon uitwijken naar de weg. Er reden amper auto’s. Ik vind het bijzonder dat ik Antwerpen op die manier heb meegemaakt, dat is uniek. Ik las laatst het artikel I miss this time allready en ik vind sommige dingen heel herkenbaar. De reden waarom we allemaal zoveel mogelijk binnenblijven is niet leuk, maar het gevoel dat alles straks weer verandert, levert me nu al nostalgische gevoelens op. Mijn leven is overzichtelijk, mijn agenda is niet volgepland, de stad is vredig, eten bestellen is opeens locals supporten, ik zet geen wekker meer op werkdagen, mijn vriend en ik eten opeens alle maaltijden samen, geen fomo – want niemand doet iets leuks… Ik wil niet voor eeuwig thuis opgesloten zijn zonder leuke dingen, maar een beetje van deze rust meenemen, zou leuk zijn.
De stad mag blijven
Ondanks dat ik genoten heb van de rust in de stad, wil ik hier net zo graag zijn als het weer druk is. De terrassen vol, iedere week – wat zeg ik: iedere dag – evenementen. Waar sommigen in deze periode ontdekt hebben dat ze zo van de rust genieten dat de stad misschien niets (meer) voor hen is, ben ik er nog steeds in mijn nopjes. De laatste jaren merk ik dat de natuur me steeds meer begint te lokken, maar liever voor een dag, weekend of vakantie – wat hopelijk in de toekomst weer een optie is.
Ik moet bekennen dat de stad nadelen heeft. Op warme dagen ben ik stiekem een beetje jaloers op mijn collega’s uit Wallonië die een megagrote tuin hebben met heerlijke hoekjes met keuze tussen zon of schaduw. En zie ik daar een zwembad?! Een balkon, terras of tuintje is op mijn wensenlijst gestegen voor een volgende woning. Ons huidige balkon is ongeveer een vierkante meter. Het is een fijn idee om een buiten te hebben, maar in de praktijk kunnen we er weinig mee. Als we deze zomer veel tijd binnen doorbrengen, lijkt het me leuk om op het balkon te kunnen zitten met een drankje. Ik heb als een gek kleine en compacte balkonsets gegoogeld en met een meetlint op het balkon gestaan. De pijnlijke conclusie: er past geen balkonset voor 2 personen. Twee van de smalste bistrostoeltjes gaat misschien net, maar dat nodigt niet bepaald uit tot comfortabel chillen. Er moet iets te dromen blijven: een buitenruimte waar ik iets mee kan.
Blijf uit mijn aura
Als je naar mijn balkon kijkt, zou je het niet zeggen, maar ik hecht waarde aan ruimte om me heen. Letterlijk. Ik vind het vervelend als iemand te dichtbij komt. Ik heb altijd een hekel gehad aan 1, 2 of 3 zoenen geven. Als het lukt om er met goed fatsoen aan te ontkomen, doe ik dat. In België is dat net iets lastiger, want ze zijn er hier dol op. Zelfs als je iemand nooit eerder ontmoet hebt.
Ik zeg soms eerlijk dat ik er niet aan doe en ik heb al vaker te horen gekregen dat mensen dat een kille reactie vinden. Maar waarom zou je geen afscheid kunnen nemen zonder zoenen? Het is allemaal niet minder gemeend. Door corona is handen geven uit de samenleving verdwenen. Laat staan dat we zoenen geven. Het mag duidelijk zijn, ik vind dat príma. Misschien is het in de toekomst eindelijk sociaal geaccepteerd om geen zoenen te geven. Mensen zullen denken dat ik bang ben voor corona. Dat is beter dan bestempeld worden als kille persoonlijkheid. Het is mooi meegenomen dat ik niet meer hoef te twijfelen over het aantal zoenen*.
* In België wisselen ze tussen 1 en 3 zoenen, Nederlanders geven er 3, al is 1 zoen ook aan een flinke opmars bezig).
Een grote plus: thuiswerken
Ik functioneer prima als thuiswerker, dat wist ik al. Mijn werk huidige werk is – hopelijk was – er principieel niet zo’n fan van. En dus werkte ik nooit thuis, al leent mijn werk als copywriter zich er in theorie zeer goed voor. Dat blijkt, want alles loopt al elf weken op rolletjes. Ik hoop dat thuiswerken voor mijn werkgever een blijvertje is. Een of twee dagen thuis zou meteen een gevoelsmatig goede compensatie zijn voor mijn iets te lange reistijd.
Dankbaar voor kleine dingen
Een laatste voordeel dat ik bijna een beetje zweverig vind, aangewakkerd door de online cursus die ik half volgde: ik ben dankbaar voor van alles. Waar ik eerst mijn HelloFresh-box soms uit frustratie uit het raam wilde gooien als een gerecht te moeilijk was, is het tegenwoordig het hoogtepunt van de dag. Ik waan me bijna uit eten als ik een maaltijd op tafel zet die ik nooit zelf bedacht zou hebben. Andere hoogtepunten: wandelen, ijsjes halen, een productieve dag hebben, lachen met mijn vriend, blij zijn met mijn appartement (behalve dat balkon dan), ik heb werk, er zit een kaartje bij de post, weer een ijsje halen, ik hoef geen wekker meer te zetten. En bovenal: ik ben gezond, dat is eigenlijk al genoeg om dankbaar voor te zijn.
Oh, en dat er overal desinfecterende handgel staat. Ik hoop dat dat zo ingeburgerd raakt dat het blijft.
Heel herkenbaar vind ik het! Als we in de zomer eens een kalm weekend hebben terwijl de hele wereld precies op stap is, een barbecue heeft of een groot feest, voel ik me soms echt zielig. Maar niets van dat alles nu, nu zat iedereen thuis en was er geen FOMO :-).
Ik weet zeker dat meer mensen zich er zo over voelen. Terwijl thuis zijn net zo fijn kan zijn, maar toch. Voordeel is dat we in deze periode een beetje extra hebben kunnen genieten ondanks alles.
Moest je die zoenen toch beu worden, overweeg een verhuis naar de Kempen, daar doet bijna niemand dat en we vinden dat normaal :-)
Wat ik alvast niet zal missen zijn de files naar Antwerpen, maar zelfs die wil ik wel terug trotseren om mijn collega’s weer wat vaker te zien.
Dat klinkt goed. Alvast een dik pluspunt voor de Kempen. Misschien heb ik er stiekem al roots, want ik vind het ook heel normaal om dat niet te doen. Ik kan me voorstellen dat je de files niet zal missen. Wel lief dat je het ervoor hebt om je collega’s te zien!
Haha grappig, ik mis dat kussen als afscheid echt. Nu sta ik met mijn vriendinnen en familie zo wat rond te dralen en voelt het afscheid zo raar. Vroeger gaf ik gewoon een kus, en klaar, weg was ik haha. Dat stukje over rust en overzicht is dubbel bij mij. Ik weet nu al dat ik deze periode keihard ga missen als mijn agenda weer volstaat en ik geen moment voor mezelf heb. Maar dit maakt me ook écht niet gelukkig. Ik had verwacht dat ik er veel beter mee zou omgaan omdat ik ook graag thuis ben en mezelf graag eens opsluit, maar ik word er bij momenten echt triest van. Blijkbaar zat ik vooral graag thuis ter compensatie van mijn drukke agenda. Ik heb die afwisseling nodig, en blijkbaar word ik niet alleen moe van te veel tijd buitenshuis, maar ook van te veel tijd binnenshuis :) Gelukkig is er beterschap op komst!
Ik heb meer mensen gehoord die de zoenen missen. En ook gewoon de kleine aanrakingen etc., maar daar ben ik – verrassing – ook niet zo van. Ik vind een kus juist een ongemakkelijk afscheid, grappig hoe die perceptie zo kan verschillen, haha. Met de versoepelingen die op komst zijn, komt de balans in je leven hopelijk een beetje terug. Ondanks dat ik hier beter op ga dan ik verwachtte, heb ik er ook wel zin in om weer dingen te kunnen/mogen doen. Ik vond het echt superfijn om mijn moeder en zusje weer te zien – nu de grens open is voor familiebezoek.
Jajaja. Exact. Ook dat artikel van Mari Andrew: wat mis ik het al, dat de straten leeg waren en ik bijna zonder kijken kon oversteken. Die stilte en die extra appreciatie voor de terrasjes, want hoe heerlijk ziet dat er toch uit, zo’n volle terrasjes (als je er langsloopt, niet als je zelf een tafeltje wilt want dat is frustratie en OMG DIE MENSEN GAAN WEG ahnee te laat). En ja, die zoenen. Dat gaat altijd zo: ik ga er gewoon één geven. Ah fuck het zijn er drie, nu moet ik doen alsof ik wist dat het er drie waren oh Kelly gedraag u. Nooit meer graag!
Wat was dat heerlijk zonder verkeer. In Antwerpen is het nu alweer een stuk drukker. Nog wel iets minder dan het hiervoor was, maar toch. Zonder kijken de straat op zit er al niet meer in. Ik ben wel blij dat anderen zich er ook wel eens zo over voelen. Dat weet ik natuurlijk wel, maar soms heb ik het idee dat ik hier iets te goed bij ga? Zo herkenbaar ook met die terrasjes. Wie weet biedt een tijdvak reserveren toch duidelijkheid ;-)
Heel herkenbaar! Ik ben kleine dingen ook meer gaan appreciëren, heb de complexe HelloFresh-maaltijden met plezier gemaakt en hoop dat thuiswerken een blijvertje is. Een terras en tuin heb ik gelukkig al wel, en ik kan je verzekeren dat het een heuse meerwaarde is. Nog nooit zoveel buiten gezeten als afgelopen lente!
Dat geloof ik! Een balkon of terras is voor mijn volgende huis toch een eis waar ik minder snel een compromis op sluit. Gelukkig woon ik wel vlakbij een plein met veel bankjes en vlakbij een park. Toch nog genoeg opties om naar buiten te gaan zonder actief te zijn. De complexe HelloFresh-maaltijden ben ik ook meer gaan waarderen!
Mooi lijstje! Ik vind de fysieke ruimte om me heen ook wel fijn, en het feit dat ik dingen aandachtiger kan doen nu. Slow living lukt nu wel een stuk beter dan eerst.
Slow living vat eigenlijk wel mooi samen hoe ik nu leef. Wie weet lukt het ons om dat vast te houden.
Die rust en dat overzicht zijn voor mij ook de grootste winst. Fysieke ruimte heb ik ook nodig, maar die heb ik plenty. En ja dat zoenen, daar heb ik een heel duidelijke meining over; ik zoen alleen mijn beste vrienden, en geen vage bekende. Zoenen is toch iets “intiems” en ik heb mijn grenzen. Als mensen zich dan afgewezen voelen, ja jammer. Maar misschien is onze relatie dan toch niet zo vriendschappelijk als ze dachten. En dat is heel vaak het geval. Men doet heel joviaal, alleenmaal om te tonen hoe goed en gevierd hij/zij zelf is. En daar doe ik niet aan mee. Ik heb echte vriendschappen en geen nep. Dus zet je grenzen, en ga er niet overheen!
Goed dat je je grenzen aangeeft. Ik hou er niet van, maar doe het soms toch. Bijvoorbeeld omdat ik weet dat vriendinnen dat wel doen en fijn vinden. Maar soms ook uit sociale ongemakkelijkheid en dat zou ik eigenlijk niet moeten doen. Ik kan van je leren.
Herkenbaar wel. Ik had er nog niet over nagedacht dat de Domo nu voor iedereen wegvalt. Het voelt inderdaad beter om nu een avond in de zetel te ploffen want je kan toch niets anders. Ik geniet van de kleine dingen nu. Maar ik mis ook veel kleine dingen. Luidkeels meezingen in de auto, spontane babbel op het werk, goed uit eten… Alles op zijn tijd zeker.
Alles op zijn tijd, dat is een mooie gedachte als het hierover gaat. Hopelijk heb je al kunnen genieten van de paar versoepelingen die er inmiddels zijn.
Het is bijna grappig te noemen dat aan het begin van de lockdown hier in Antwerpen ik snakte naar alles weer kunnen doen, maar ik nu alleen maar terugdenk aan een tijd van rust, overzicht en vrijheid, net zoals jij in dit artikel verwoordt. Heerlijk om door Antwerpen te lopen en niet op de Meir te hoeven denken om genoeg afstand te houden om te voorkomen tegen mensen aan te botsen. Of om de velo te pakken naar een afspraak en je niet mentaal voor te hoeven bereiden op de chaos die je in de stad te wachten staat (al ligt dat vooral aan mijn gebrek fatsoenlijk te kunnen fietsen). En zoals ook jij schrijft: kleine dingen geven nu zoveel meer vreugde! Al ben ik stiekem toch ook enorm blij dat alles weer ietsjes meer gaat draaien zoals voorheen, al is het alleen maar zodat ik (egoïstisch) zelf de grens over kan steken en weer eens “Hollands” om me heen kan horen!
Enne, die kussen zal ik ook nooit begrijpen. Daar ben ik dan toch iets te Nederlands voor. ;)
Oe ja, het fietsen door Antwerpen was ook opeens een stuk fijner (en minder stressvol op normaal drukke routes). Ik vind het knap dat je verhuisd bent in de lockdown. Het is natuurlijk wat het is als het zo gepland stond, maar toch. Zeker fijn om de grens weer over te kunnen. En ook leuk dat jouw familie en vrienden je nieuwe plek en stad kunnen bezoeken. Niets egoïstisch aan dat je daar blij mee bent :-)
Doordeweeks loop ik elke dag een rondje door een van de zijstraten en in weekenden een langere route naar een groot park of bos. Wij zitten midden in drie hele verschillende wijken en komen heel wat verschillende dingen tegen.
Ik draag alleen een masker als ik naar de supermarkt ga, het is er voor mijn gevoel net iets te druk en binnen houden mensen zich niet aan de afstand.
HA! Deze was dus bedoeld voor je mei overzicht ^^
Goed dat je iedere dag wandelt! In het weekend lukt me wel redelijk, maar doordeweeks niet zo. Mijn supermarkt is gelukkig niet zo druk, waardoor ik een mondmasker niet nodig vind. Toch twijfel ik wel als ik anderen er 1 zie dragen.
Het verplicht handjes of 1-3 zoenen moeten geven (en altijd twijfelen of het bij deze persoon er nou 1 of 3 moesten zijn) mag van mij ook wegblijven!
We gaan er gewoon voor zorgen dat die zoenen voor ons wegblijven.
Ik heb zelf eigenlijk ook best genoten van de lockdown. In zekere maten dan wel, want heel eerlijk, ik was er ook weer een beetje klaar mee hoor, met dat verplichte thuis zitten. De puntjes die je aangeeft passen heel goed bij hoe ik terugkijk op de lockdown. Vooral dat van die kussen, echt, wie heeft dat uitgevonden????
Ik vind heel veel dingen aan deze periode ook erg fijn omdat ik best wel een huismus ben en me prima thuis kan vermaken. Ik ben ook ons huis ontzettend gaan waarderen (was sowieso al zo, maar vergeleken met mensen die aan de keukentafel moeten werken en ik gewoon m’n eigen werkkamer heb, is dit superluxe)
Ik hoorde van vrienden na een paar weken dat ze al gek werden, maar ik vind het eigenlijk wel prima. Wat ik wel ontzettend mis zijn concerten en uit eten gaan… UIt eten gaan kan natuurlijk nu wel, maar ik vind het allemaal zo’n gedoe en dan zijn er altijd mensen die de regels weer negeren. En dan vraag ik me af waarom ik m’n leven heel potentieel waag voor een stom etentje haha :’D
Heel herkenbare tweestrijd over een etentje! Nu komt je eigen werkkamer helemaal van pas. Ik werk aan de keukentafel, mijn vriend in een extra kamer. We wisselen de bureaustoel wel af, haha. Ik denk dat er ook een groot verschil is tussen mensen met of zonder kinderen thuis. En daarnaast ligt thuiswerken niet iedereen even goed. Goed om te lezen dat het voor jou prima is. Dat scheelt!