Bushalte

Twee jaar geleden zag ik haar voor het eerst bij de halte van de bus die ik vaak nam. Een bekend gezicht, ze zag mij ook. Uit beleefdheid maakten we een praatje over niks. Ze heeft een nieuwe baan en zal de bus om deze tijd vanaf nu vaker nemen. De volgende dag staat ze er weer. Kut.

Shit, daar gaan mijn rustige busritjes naar het station. Het is niet voor het eerst dat ik zoiets meemaak. Met de vriend van een vriendin had ik ooit de afspraak dat we ‘s ochtends niet naast elkaar zouden gaan zitten in de bus. Werkte prima. Het was alleen ongemakkelijk als de hele bus vol zat en alleen dat ene plekje naast hem nog vrij was. Dat kwam niet zo vaak voor. Hij is de enige met wie ik ooit zo’n afspraak durfde te maken. In alle jaren dat ik met het ov reis, heb ik genoeg ongemakkelijke ontmoetingen bij de bus en tram gehad. Ik vraag me af of het aan mijn sociale ongemakkelijkheid ligt, of dat andere mensen die gebruik maken van het openbaar vervoer hier ook last van hebben.

Ik herken het geluid van haar voetstappen als ze dichterbij de bushalte komt.

Twee jaar geleden liep het tegen mijn verwachtingen in anders. De ochtendontmoetingen met mijn busvriendin werden steeds gezelliger. Ze bleek een beetje op mij te lijken, maar dan 23 jaar ouder. (Levens)verhalen worden gedeeld, we lachen en af en toe is er peptalk nodig. Die van haar is duidelijk beter dan die van mij, maar zij heeft dan ook 23 jaar voorsprong. Ik herken zelfs het geluid van haar voetstappen als ze dichterbij de bushalte komt en ik daar al sta. Als ze ‘niet op komt dagen’, ben ik stiekem teleurgesteld.

Sinds kort zijn alle busritten in de ochtend weer saai. Binnenkort komt ze bij me eten.

Heb jij onverwachte vriendschappen?

PS. Sorry voor degenen die dachten dat ik daadwerkelijk iets over mijn relatie ging onthullen. Clickbait.