Meer kan ik niet van mijn belevenissen maken.
Frans in theorie en de praktijk
Bijna iedere maand deel ik hier iets over mijn missie om mijn Frans te verbeteren. De praktijk op mijn werk en mijn Frans-cursus sluiten soms opvallend goed op elkaar aan. Laatst ging het in mijn cursus over animaux avec des ailes (dieren met vleugels). Binnen twee seconden wist ik waar ik dat woord eerder had gezien. ’s Ochtends op mijn werk; in een tekst over serviettes hygiéniques avec des ailes (maandverband met vleugels). Heerlijk als de praktijk en theorie zo goed op elkaar aansluiten.
Ik had ooit planten stekken als hobby
Mijn pannenkoekenplant was een dankbare plant als het ging om stekjes. Ik denk dat ik twintig kleine plantjes heb weggegeven. In Antwerpen werd mijn pannenkoekenplant steeds ongelukkiger en vervolgens ging hij dood. Niet erg, want ik was er wel klaar mee. Een stekje ging naar het ouderlijk huis van mijn vriend en het allerlaatste sneue stekje bleef achter bij ons. Bij hen was de plant een stuk gelukkiger. Inmiddels hebben ze er genoeg van. Been there, done that. Het gevolg is dat wij weer één van de nazaten in de vorm van een pannenkoekenmonsterplant hebben teruggekregen. Ik ben benieuwd of we die in leven weten te houden. Eerst nog een plek voor de boom vinden.
Gelezen
Na een paar maanden geen boeken lezen, heb ik de smaak weer te pakken. Drie aanraders voor jullie, die allemaal in Kobo Plus staan: Het eeuwige leven van Matt Haig. Ja, inderdaad, een boek van de schrijver van Middernachtbibliotheek. Zijn nieuwe, populaire boek heb ik nog niet gelezen. In plaats daarvan begon ik met een van zijn eerdere boeken. Een ander soort verhaal dan ik meestal lees, maar wel goed. Ook De therapeut van B.A. Paris is een vermakelijk boek. Het gaat over een moord in een hippe gated community in Londen. Tot slot nog een liefdesverhaal: Mijn belofte aan jou van Colleen Hoover. Ik kan er weinig over zeggen zonder spoilers, de achterflaptekst is namelijk heel beperkt. Ik heb het in ieder geval met plezier gelezen. Bekijk meer boeken die ik gelezen heb op mijn Goodreads.
Gekeken
Qua series vloog het nieuwe seizoen van Dertigers erdoorheen. De serie is lekker dramatisch. Er gaat weinig in één keer goed bij de hoofdpersonen, waardoor mijn leven extra overzichtelijk en geordend voelt. Is dat een goed argument om graag naar een serie te kijken? Dat het zich afspeelt in Antwerpen is een leuke bonus.
Wat ik verder meemaakte deze maand
- Er ontplofte een blikje ice tea in de koelkast. Waarschijnlijk was het een teken van een hogere macht om te laten weten dat de koelkast hoognodig schoongemaakt moest worden.
- Ik las een artikel over het grotsyndroom en voelde me aangesproken. Het is bij mij niet zozeer de angst om besmet te raken met corona, maar de drempel om weer dingen op te pakken, is zeker aanwezig. Vooral terug naar kantoor lijkt me een ding. Ik weet gelukkig dat ik niet de enige ben die zich erin herkent.
- Vorig jaar was een goed jaar als het ging over ijssalons in Antwerpen. Onlangs opende er weer een nieuwe: Gelato Giuliano in de Karel Rogierstraat. Weer een ijssalon goedgekeurd.
- Ik kreeg bezoek uit Nederland, dat was lang geleden. We gingen wandelen op de Kalmthoutse Heide – dat was minder lang geleden – en streken neer op een terras. Pastabar Pici heeft sinds kort een tweede vestiging met een fijn terras aan het Muntplein. Het was eigenlijk nog iets te koud naar mijn zin, maar dat mocht de pret niet drukken.
- Inmiddels maakt het weer het goed en heb ik al een paar keer in de zon op een terras gezeten. Onder andere met een collega die een weekend in Antwerpen was. De ideale gelegenheid voor een kleine food tour en om na lange tijd weer eens een collega te zien zonder scherm ertussen.
Ik heb denk ik ook wel een beetje last van het grotsyndroom. Het doet me goed wanneer ik lees dat anderen er ook last van hebben. Tot nu toe hoorde en zag ik (radio, tv, internet) alleen maar superblije mensen, hoera, we mogen weer…….. En ik, ik ga voorzichtig voetje voor voetje zetten -;-)
We zijn niet de enigen. Bovendien: wat is er mis met voetje voor voetje? Stap voor stap went het vast wel weer (hoop ik).
Ik heb ook grotsyndroom precies! Ik wist niet dat er een naam voor was :p
Misschien ook beter om onszelf niet in een hokje te stoppen, hehe.
Ik ben al keilang aan het wachten op De therapeut, maar die staat toch nog altijd niet op kobo plus? Mijn belofte aan jou vond ik ook prachtig! Die eerste ga ik eens checken want we hebben precies wel dezelfde smaak in boeken ;)
Huh, gek! Hij zit er nu niet meer bij inderdaad. Ik vond al dat hij snel beschikbaar was in Kobo Plus. Misschien was het een fout?! Hopelijk komt hij snel weer terug. Grappig dat ons boekensmaak steeds zo vergelijkbaar is.
Aha, dat noemt dus het grotsyndroom! Ik denk dat we dat nog wel vaak gaan horen. Zeker voor alles wat nu weer de eerste keer wordt. Alle begrip daarvoor ook, en ik hoop dat anderen daar ook begrip voor zullen tonen.
Kvind het wel cool van je pannenkoekenplantjes :) Die hebben wij hier ook, vind ze nog steeds wel de moeite!
Het zijn ook leuke planten! Zeker om ze te zien groeien, maar op den duur had ik zoveel kleine stekjes staan dat het too much werd. Nu hopen dat we deze grote plant in leven kunnen houden.
Grotsyndroom aanwezig ✅ We doen het best allemaal op ons eigen tempo denk ik dan.
Jaa hier ook wel grotsyndroom! Het schijnt te helpen om je social media gebruik te verminderen zodat je niet steeds fomo hebt en andere mensen in alle restaurants ziet enzo. Moeilijk maar waar vrees ik hehe. Leuke maand!
Haha, in mijn maandoverzichten gebruik ik standaard een kopje ‘belevenissen’ maar dat voelde afgelopen maand erg misplaatst. XD Er gebeurde niks! Of toch niks boeiends. En mijn pannenkoekplantje ziet er net zo triest uit als die van jullie. Zo’n monsterplant zou ik niet eens durven aannemen, die gaat hier ongetwijfeld dood.
Het eerste blad is al van de monsterplant afgevallen. Zou het de natuur zijn of onze verzorging? We houden het voorlopig maar op het eerste. Belevenissen voelt misschien als een groot woord, maar ik denk wel dat het helpt om stil te staan bij de dingen die gebeuren. De kleine dingen kunnen ook groot zijn.
Haha grotsyndroom wat grappig bedacht! Het wennen aan weer dingen doen heb ik tot nog toe niet gehad als ik weer op het terras zat, dat voelde na 1 seconde alweer zoals altijd. Met werk heb ik het denk ik ook niet, want in de tussentijd ben ik af en toe daar geweest. Maar ik denk dat ik het wel ga hebben met afspreken met vrienden, naar dingen in grotere groepen of grotere evenementen. Dat lijkt me nu zó gek als ik daaraan denk. Ben heel benieuwd hoe dat gaat zijn. En vooral ook het wennen aan al die drukte weer!
Stap voor stap zal het wel wennen. Bij mij zit het hem vooral in mijn werk en de reistijd (wat als gevolg mijn hele ritme en structuur om zal gooien). En heerlijk dat je alweer vertrouwd op een terras hebt gezeten, zo fijn!