Net als veel mensen struggle ik met een dubbel gevoel door alle verschrikkelijke gebeurtenissen in Oekraïne. Ik volg het nieuws voortdurend en tegelijkertijd gaat mijn leven door. Ik neem jullie als afleiding toch nog even mee naar mijn afgelopen maand.

Opgejaagd gevoel

Het was een drukke maand op mijn werk én de deadline om onze keuken, badkamer, vloer, deuren en trap te kiezen naderde. Dat zorgde voor een beetje een opgejaagd gevoel aan het begin van de maand. Zie ik niets over het hoofd op mijn werk? Of voor het nieuwe huis? Passen alle keuzes nog binnen ons budget? Halverwege de maand hebben we onze handtekeningen onder alle documenten gezet. Dat gaf meteen rust. Nu kunnen we door naar keuzes over de technieken (hoeveel stopcontacten, internetkabels, lichtschakelaars en andere saaie dingen) en dan kan het wachten tot het huis klaar is beginnen.

De laatste handtekening die ik gezet heb, was voor de trap. We gaan voor een Z-trap, waarbij de treden uit één stuk hout worden gesneden. Hij gaat lijken op dit showroomexemplaar. Onze trap heeft gelukkkig geen hoek, want dat schijnt het meteen een stuk duurder te maken. Ons plan is om ooit na het plaatsen een kast onder de trap te (laten) maken.

De wereld redden van een pandemie

Mijn vriend en ik stortten ons op het spel Pandemic, waarin je samen de wereld moet redden van een pandemie. Hoe toepasselijk. Als het aan ons ligt, zouden we voorlopig in een lockdown zitten, al hebben we bij onze derde poging toch voor het eerst de wereld gered. Het spel zit goed in elkaar en je speelt het echt samen. Gezellig, totdat de één (ik) de ander de schuld geeft van een slechte tactiek waardoor we verloren hebben. Maar verder: leuk om als een team samen te werken.

Af en toe was ik sociaal

De leukste dingen vergeet ik vaak vast te leggen. Heb ik de hele dag toffe dingen gedaan, moet ik mijn One Second a Day vullen met een video waarin ik mijn tanden sta te poetsen. Herkent iemand dat? Laten we het er maar op houden dat ik dan druk was met genieten van het moment, minstens zo belangrijk. Deze maand stonden er een paar sociale avonden in mijn agenda, maar ik zit nog lang niet op mijn niveau van voor de pandemie. Een groot deel van mijn sociaal leven is zwaar verwaarloosd. Vanaf volgende week is het de bedoeling dat ik twee dagen per week naar kantoor ga. Tot nu toe zit ik ongeveer om de week een dag op kantoor – als ik me sociaal genoeg voel, het niet regent of stormt en ik de avond ervoor geen plannen had.

En verder

  • Ik ging weer eens naar kantoor en ik werd meteen uitgeschakeld in Gotya, een spel waarbij je een collega ongemerkt een opdracht moet laten uitvoeren. Een collega liet me geloven dat het zijn verjaardag was. Een tijdje geleden werd er een document met alle verjaardagen doorgestuurd. Ik had het in mijn agenda moeten zetten. Ik hield er in ieder geval wel een hand Chokotoffs aan over.
  • In mijn dansles dansten we op een remake van een ‘heel oud nummer’; Genie In a Bottle van Christina Aguilera. Er zitten veel jonge mensen in mijn groep en die hadden er allemaal nooit van gehoord. Disney-ster Dove Cameron die een remake van het nummer heeft gemaakt? Dat zegt mij dan weer niets. Ik ben oud.
  • Ik haalde een broodje en profiteerde met een vriendin van een lange lunchpauze in de zon. Op dezelfde dag verzette ik veel werk, deed ik een klus die ik al dik een maand uitstel, haalde ik een Too Good To Go en deed ik boodschappen. Dat voelde goed, zo’n productieve dag.

Dit las en keek ik

  • Ik wachtte al even op de vertaling van het boek Olive van Emma Gannon. Die lijkt er voorlopig niet te komen en daarom waagde ik me aan een Engels boek. Dat leest iets trager dan een Nederlands boek. Minpunt, want het liefst weet ik zo snel mogelijk hoe het verhaal afloopt. Verder ging het me eigenlijk prima af. Het verhaal is geschreven vanuit het perspectief van een vrouw zonder kinderwens, terwijl haar vriendinnen langzaamaan allemaal moeder worden. Het onderwerp sprak me aan, maar er zitten meerdere fouten in het verhaal. Zo zit iemand met een Nokia 3310 in een appgroep. Ik zal niet alle fouten opsommen, voor het geval dat iemand het boek nog wil lezen.
  • Voor mijn boekenclub las ik De zeven echtgenoten van Evelyn Hugo. De kans is groot dat je het al ergens voorbij hebt zien komen, want het is redelijk populair. Ik heb het met plezier gelezen. Het feit dat ik een boek uitlees, is al een soort graadmeter geworden in de boekenclub.
  • Seizoen 3 van Undercover ✅ Vermakelijk, net als de vorige twee seizoenen. Daarna begon ik aan het nieuwste seizoen van Plan Coeur, een Franse serie waarvan ik zonder ondertiteling nog steeds maar een paar zinnen per aflevering versta. Ik verslond ook Tinder Swindler, net als veel andere Netflix-gebruikers. Fascinerend verhaal, al vond ik de opbouw van de documentaire minder pakkend.

Hoe was jouw maand?