Waar is de tijd gebleven dat de belangrijkste keuze de keuze tussen drie middelbare scholen was? Dat ging me destijds opvallend goed af. Tegenwoordig heb ik al moeite met de meest simpele keuzes.
Wil je X of Y? – Ja
‘Wil je serie kijken of eerst naar de stad?’ Mijn antwoord: ja. Voor mijn vriend is het de werkelijkheid waar hij vaak mee moet dealen. Ja, ik wil serie kijken én ik wil naar de stad, maar ik kan niet kiezen wat ik eerst wil. Ik denk dat ik het allebei wil. Tja, ik hoor toevallig bij de veelbesproken generatie die is opgegroeid met het idee dat alles kan. In mijn geval lijkt keuzestress wel een besmettelijke ziekte die zich razendsnel ontwikkelt. Kiezen? Ik word er met het jaar slechter in.
Het doet me denken aan toen ik een paar jaar geleden mijn huis kocht. Ik was trots dat ik überhaupt de keuze voor een huis had gemaakt. Om mezelf te helpen om die knoop door te hakken, had ik een makelaar ingehuurd. Kost een paar duizendjes, maar een keuze zou ik maken, anders was het zonde van mijn geld. Laatst onthulde mijn moeder dat ze mijn makelaar had ingefluisterd om mij richting één van de huizen te pushen. Ik heb plotseling zo’n voorgevoel dat de keuze voor mijn middelbare school ook doorgestoken kaart is geweest.
Het maakt niet uit welk huis ze kiest, als ze maar kiest.
My life is a lie. Nu ik erover nadenk: ik heb er altijd al van gehouden als een keuze voor mij gemaakt werd. Soms met een beetje sturing van het lot van mijn kant – of mijn moeders kant. Af en toe kwam er geluk bij kijken. Zo kreeg ik na mijn studie de baan waar ik altijd al van droomde, weer een berg keuzestress minder. Misschien heb ik te weinig geoefend met keuzes maken. Tegenwoordig speelt de de keuzestress al op als het om onbelangrijke dingen gaat: wil ik een lichtgrijze of donkergrijze bank, of is dat gemêleerde toch mooier? Mat of glans? Zwart of wit? Rond of vierkant? Ik besef dat het allemaal luxeproblemen zijn, maar in mijn hoofd maakt dat het maken van een keuze niet per se makkelijker.
Er zijn 2 manieren om een keuze te maken
De theorie achter het maken van keuzes verheldert overigens veel voor mij: Maximizers willen zeker weten dat ze de beste keuze maken. Ze vergelijken zoveel mogelijk opties, het liefst alle opties, en nemen de tijd om tot een weldoordachte keuze te komen. Satisficers maken daarentegen snel en efficiënt hun keuze. Goed genoeg is goed genoeg. Het is voor hen niet nodig om andere opties te vergelijken. Satisficers zijn sneller tevreden met de keuze die ze gemaakt hebben. Het is wel duidelijk bij welke groep ik hoor.
Het verhaal van Mark Zuckerberg (Facebook) is me altijd bijgebleven. Mark Zuckerberg draagt altijd hetzelfde grijze t-shirt. Hoewel, als ik hem google, staat hij op sommige foto’s in een pak en af en toe draagt hij een vest over zijn shirt. Hij doet dat om niet iedere ochtend te hoeven kiezen welke kleding hij aandoet en op die manier kan hij zijn energie stoppen in (voor hem) belangrijkere keuzes. Ik kan daar eerlijk gezegd best inkomen. Misschien is mijn voornamelijk zwarte garderobe een soort light-versie van zijn methode. Ik denk ’s ochtends amper na, het zou fijn zijn als dat me ook daadwerkelijk energie gaf om de keuzes te maken die dag voor me in het verschiet heeft.
Want waarom neemt mijn keuzestress soms extreme vormen aan?
Keuzestress om iets enigszins levensbepalends zoals een huis of baan kan ik nog begrijpen. Ik ben jaloers op mensen die er geen last van hebben, maar mijn hersenen werken nou eenmaal zo. Wat wel jammer is, is dat die besluitloosheid regelmatig andere vlakken van mijn leven overneemt. Ik bekijk een menukaart vol ijscoupes en ik besluit er geen te nemen; ik kan niet kiezen. True story, zoiets heb ik al een paar keer meegemaakt. Er zijn zoveel keuzes te maken in het leven, dat ik me soms lamgeslagen voel als het gaat om een basale keuzes: welk ijsje wil ik? Wil ik een serie kijken of eerst naar de stad? Wat wil ik met mijn leven? Kies uit de opties A tot en met Z.
Niet te moeilijk doen
Klink ik alsof ik niet goed bij mijn hoofd ben? Waarschijnlijk moet ik gewoon niet te moeilijk doen. Welke smaak ijs ik ook kies, het zal lekker zijn. Verder was ik vast niet gelukkiger geweest met een lichtgrijze bank. Een huis is te verkopen, van baan wisselen is altijd een optie, een keuze terugdraaien en een tweede ijsje bestellen ook. Tot slot twee wijze lessen voor mezelf, waarmee ik dit probleem niet oplos, maar mezelf misschien wel een schop onder mijn kont geef:
- Geen keuze maken, is ook een keuze.
- De meeste beslissingen zijn niet definitief. Soms kost het misschien tijd, geld en moeite om het terug te draaien, maar is dat echt het ergste dat kan gebeuren?
Het leven is een aaneenschakeling van niet gemaakte keuzes.
Mijn keuzestress uit zich op een andere manier, haha. Ik kan ook echt niet kiezen, maar probeer daardoor net altijd snel de knoop door te hakken. Goeie keuze of niet, ik heb ze gemaakt en moet daar dan maar de gevolgen van dragen, zoiets!
Hm, klinkt in eerste instantie handig (doe mij een beetje van dat), maar kan me voorstellen dat dat uiteindelijk ook niet ideaal is.
Dit is zo bizar eng om te lezen. Alsof ik mijzelf hoor praten. Ik ben de afgelopen jaren een vreselijke maximizer geworden en doe hard mn best om meer de andere kant op te gaan. Lijkt mij zoveel makkelijker!
Oké, ik ben dus in ieder geval niet de enige. Misschien worden we met de jaren (nog meer jaren) vanzelf weer beter in keuzes maken.
Ik vind dit echt super herkenbaar! En mijn vriend vast ook. Dat hebben wij dan weer. Zitten we met elkaar opgescheept (niet echt hoor, we zien elkaar ook echt graag ;) ) en kunnen we allebei totaal niet kiezen. Doordat m’n vriend er ook zo slecht in is, voel ik me wel vaak gedwongen om toch echt een keuze te maken (iemand moet het doen hé). En wat ook helpt; de keuze aan iemand anders laten. En dan kijken wat je er van vindt. “Moet ik vanille of chocola nemen?” m’n vriend zegt dan vb chocola en dan twijfel ik. Dan weet ik dat ik maar gewoon vanille moet nemen. En inderdaad, je kan altijd nog terugkomen op je eerdere beslissing.
Ik ben blij dat het voor anderen ook herkenbaar is. Soms denk ik dat ik bijna de enige ben die last heeft van keuzestress. Goede tip om een ander te laten kiezen en dan te voelen of je twijfelt. Gelukkig zijn de meeste keuzes niet definitief.
Wat een mooi artikel, vooral de twee hele rake inzichten onderaan je artikel. Ik herken het als eeuwige twijfelaar heel erg wat je beschrijft. Ook ik kan soms nog over de kleinste dingen twijfelen en heb vaak het liefst dat iemand anders de knoop voor me doorhakt. Ik ben volgens mij een echte Maximizer, terwijl ik eigenlijk wel iets meer van een Sacrificer zou willen hebben.
Stiekem zo lekker als de knoop voor je wordt doorgehakt. Dan weet je ook gewoon dat je moet dealen met de uitkomst. Als ik de keuze zelf maak, blijf ik makkelijker twijfelen of het wel de goede keuze was. Bewustwording is stap 1. Wie weet lukt het ons ooit nog om wat sacrificer-trekjes te ontwikkelen.
Herkenbaar! Ik ben een slechte keuzemaker. Mijn probleem is gewoon dat ik altijd alles perfect wil hebben en daardoor ook veel te veel twijfel. Ik vergelijk alle pro’s en contra’s en maak daar dan een keuze uit. En op zich is dat wel goed. Maar let op, een tijdje later denk ik dan aan de andere optie en zie ik andere pro’s en contra’s die de gemaakte keuze niet heeft en dan pieker ik eindeloos of ik toch beter niet de andere optie had gekozen. Mijn hersenen zijn soms echt erg, soms heb ik het gevoel dat ze ooit een keer gaan uitbarsten en zo door mijn schedel gaan vliegen haha. Dus als andere mensen keuzes maken dan vind ik dat (meestal) wel prima.
Ik heb dat soms met uitstelgedrag: ik stel het dan uit om aan een klus te beginnen. Ik wil graag dat het goed is en als ik eenmaal begonnen ben, is de toon gezet. Maar de problemen met keuzes maken, blijken toch vaak voor te komen. We zijn iig niet alleen!
Ik herken me hier niet zo in, ik ben over het algemeen vrij snel in het kiezen. Vind Tommy ook heel vaak fijn als we aan het shoppen zijn :D
Haha, ik ben jaloers! Vind twijfelen ook niet bij jou passen op een of andere manier, als ik je blog zo lees. In winkelen ben ik wel goed. Binnen een minuut weet ik of een winkel geschikt voor me is. Het speelt waarschijnlijk mee dat ik heel veel zwart en donkere kleuren draag en altijd dezelfde soort kleding koop.
Ik dacht altijd dat ik heel goed was in keuzes maken. Ik heb immers een hekel aan mensen die uuuuren kunnen twijfelen over de meest simpele dingen. Maar ik merk dat ik het tegenwoordig ook steeds lastiger vind. Niet zozeer omdat ik het kiezen moeilijk vind, maar dat wat er aan vooraf gaat (of op z’n minst noodzakelijk is): weten wat je wil. Dat vind ik misschien nog wel het lastigste, maarrrr zoals de wijze kat uit Alice in Wonderland zei: “If you don’t know where you’re going, any road will lead you there”. Dus dan hoef ik ook niet te kiezen, hehe.
Wat een mooie quote van de wijze kat, haha. Gelukkig twijfel ik niet over álles lang, maar van die keuzes die op de achtergrond sluimeren, zijn eigenlijk minstens zo irritant. Working on it.
Oh hoi, dit herken ik ook. Als het gaat om écht grote dingen, dan kan ik heel duidelijk zijn: ja, dat wil ik of nee, dat wil ik absoluut niet. Maar de kleinere dingen… Als mijn vriend mij vraag wat ik wil doen: oooh, maakt mij niet uit. En dat is ook zo, want ik wil best even de stad in, maar ik heb er ook geen problemen mee om op de bank te blijven. Dat is dan denk ik ook meteen de reden waarom ik 100 tabbladen tegelijk heb openstaan als ik iets aan het kopen ben of ergens op aan het orienteren ben…
Die 100 tabbladen herken ik. Maar: ik las laatst een onderzoek waaruit bleek dat mensen die dat doen betere keuzes maken. Geloof ik natuurlijk graag ;-) Dat hebben we mooi in the pocket.
Heel herkenbaar. Ik ben ook echt zo slecht in keuzes maken…soms heel frustrerend.
Hoe kan dat toch dat zoveel mensen het moeilijk vinden? We zijn iig niet alleen.
Ik beslis in 5 seconden. Ik denk heel snel na of ik iets wel of niet wil en voila, mijn keuze is gemaakt. Wat het ook moge zijn; de reisbestemming voor de volgende reis, een kledingstuk die ik wil kopen, een huis kopen, een andere auto kopen, wat we gaan eten, etc. Als doe ik er bij grote beslissingen 5 minuten over. Maar goed, in het algemeen 5 seconden dus. Komt het dan voor dat ik er al 20 seconden over doe? Dan weet ik; ik twijfel, dus doe ik het niet. En zo maak ik ook een keuze :)
Snel keuzes maken is ook een kwestie van los laten. En denken, het één sluit het andere niet uit. Of… wat ik ook kies, het is geen kwestie van leven en dood :)
Op een of andere manier vind ik twijfel ook niet bij je passen, gebaseerd op je blogs. Ik moet mijn besluitvaardigheid duidelijk nog trainen. Het enige waar ik snel over kan beslissen, is kleding. Dat is een begin ;-)