Grenzeloos verliefd

Met de hele schoonfamilie in een hutje zonder stromend water… Ik heb het vroeger regelmatig geroepen tijdens het tv-programma Grenzeloos verliefd op NET5: zoiets zou mij nooit overkomen.

Ik heb veel respect voor de mensen die zo’n grote stap nemen uit de naam der liefde. Stiekem kijk ik tegen hen op. Zij durven hun dromen achterna te gaan, terwijl ik bekrompen als ik ben, geloofde dat liefde zich aan landsgrenzen zou houden.

Hier zit ik dan, een paar jaar later en degenen die mij in het echt kennen of een tijdje online volgen, weten het waarschijnlijk: mijn vriend woont in België. Dat maakt mij iets dat ik gezworen had nooit te worden: grenzeloos verliefd. Bijna iedereen zal zeggen dat dit anders is. Inderdaad, mijn vriend woont niet in een hutje zonder water en elektriciteit, zijn familie woont niet bij hem in huis. En bovendien woont hij maar twee uur verderop. Er zit een grens tussen Nederland en België, maar zo grenzeloos als op tv is onze liefde niet te noemen.

Ik ben al vijftien keer begonnen aan een artikel over mijn liefdesleven. Ik geef het steeds op om een andere reden. Wil ik dit delen? Kan mijn vriend dat waarderen? Does anyone really care? Zo niet, klik nu weg.

Hoe het begon

Tijdens een weekendje weg in Leuven, kregen mijn vriendinnen in een café mijn droomman in het vizier. Want, zo onderbouwden ze: hij is niet te groot en hij ziet er jong uit, maar waarschijnlijk is hij ouder dan hij eruitziet. Dat is exact mijn eisenlijst. Op slinkse wijze raakten al mijn vriendinnen met al zijn vrienden in gesprek, waarna hij en ik uiteindelijk noodgedwongen met frisse tegenzin een gesprek met elkaar begonnen. Aan het eind van de avond gaf ik hem mijn nummer en de volgende dag gingen we samen iets drinken.

Voor ik voor onze tweede date naar België reed, zei ik tegen mijn zusje: ‘ik weet eigenlijk niet waarom ik dit doe. Als het stom is, is het zonde van de tijd. Als het leuk is, levert de afstand sowieso gedoe op.’ Ik denk niet dat ik hoef te vertellen hoe de date ging. Het duurde een paar maanden voor we onze relatie officieel maakten, want eigenlijk zijn we meer praktisch dan romantisch en een relatie over de grens voldoet niet bepaald aan het praktische aspect.

En nu zijn we ruim vier jaar verder

De eerste paar jaar voerden we struisvogelpolitiek. We bespraken de afstand en de vraag waar we ooit zouden gaan wonen niet. Als je iets niet bespreekt, dan is het er niet, zo werkt dat bij minder communicatief vaardige mensen zoals ik. Na een avond met vrienden waar voor de zoveelste keer vragen werden gesteld en grapjes werden gemaakt over waar we zouden gaan wonen, keken we elkaar in de auto aan. Nu waren die grapjes over onze toekomstige woonplaats nog wel geinig, maar over een tijdje waarschijnlijk niet meer.

Komt er een eind in zicht?

De struisvogelpolitiek over waar we moeten wonen, is nog niet eens zo heel lang geleden doorbroken. Langzaam werden we het erover eens dat het Antwerpen zou moeten worden. Mijn gemoedstoestand zwenkte heen en weer tussen ‘ik heb er zin in’ en ‘we moeten uit elkaar, want ik kan dit niet’. De plannen werden concreter en langzaam maar zeker werd ik steeds enthousiaster. Op een dag merkte zelfs een collega het op: ‘Je lijkt opeens een paar stappen verder.’ Zo opeens vind ik het niet, het kostte me mentaal bijna vier jaar om aan het idee te wennen. Al bespraken we het ‘probleem’ zelden, natuurlijk wist ik dat er ooit een keuze over onze woonplaats gemaakt zou moeten worden.

Iedere kleine stap is een stap dichterbij. In mijn maandoverzicht vertelde ik het al: mijn vriend heeft een appartement in Antwerpen. Hij gaat binnenkort verhuizen en het is de bedoeling dat ik er uiteindelijk bij ga wonen. De praktische plannen moeten nog gemaakt worden, maar hij heeft vanaf dat moment in ieder geval een huis waar ik bij pas.

En nu laat ik jullie achter met een cliffhanger

Al benieuwd wanneer ik ga verhuizen en hoe het afloopt? Ik zou willen dat ik het wist, maar ik weet op dit moment niet meer dan jullie.

FAQ: weten ze het al op je werk?

Mijn collega’s weten dat mijn vriend in België woont, voor hen is het geen verrassing dat dit me bezighoudt. Inmiddels weet iedereen die dit niet online zou moeten ontdekken het. Het is niet nodig om een anonieme tip naar de directeur te sturen. Door mijn opzegtermijn ben ik sowieso niet van de één op de andere dag weg. Voorlopig geniet ik nog even van mijn vertrouwde stad Utrecht.

Zou jij verhuizen voor de liefde? En ik ben ook wel benieuwd: hoe heb jij je vriend(in) ontmoet?