Met de hele schoonfamilie in een hutje zonder stromend water… Ik heb het vroeger regelmatig geroepen tijdens het tv-programma Grenzeloos verliefd op NET5: zoiets zou mij nooit overkomen.
Ik heb veel respect voor de mensen die zo’n grote stap nemen uit de naam der liefde. Stiekem kijk ik tegen hen op. Zij durven hun dromen achterna te gaan, terwijl ik bekrompen als ik ben, geloofde dat liefde zich aan landsgrenzen zou houden.
Hier zit ik dan, een paar jaar later en degenen die mij in het echt kennen of een tijdje online volgen, weten het waarschijnlijk: mijn vriend woont in België. Dat maakt mij iets dat ik gezworen had nooit te worden: grenzeloos verliefd. Bijna iedereen zal zeggen dat dit anders is. Inderdaad, mijn vriend woont niet in een hutje zonder water en elektriciteit, zijn familie woont niet bij hem in huis. En bovendien woont hij maar twee uur verderop. Er zit een grens tussen Nederland en België, maar zo grenzeloos als op tv is onze liefde niet te noemen.
Ik ben al vijftien keer begonnen aan een artikel over mijn liefdesleven. Ik geef het steeds op om een andere reden. Wil ik dit delen? Kan mijn vriend dat waarderen? Does anyone really care? Zo niet, klik nu weg.
Hoe het begon
Tijdens een weekendje weg in Leuven, kregen mijn vriendinnen in een café mijn droomman in het vizier. Want, zo onderbouwden ze: hij is niet te groot en hij ziet er jong uit, maar waarschijnlijk is hij ouder dan hij eruitziet. Dat is exact mijn eisenlijst. Op slinkse wijze raakten al mijn vriendinnen met al zijn vrienden in gesprek, waarna hij en ik uiteindelijk noodgedwongen met frisse tegenzin een gesprek met elkaar begonnen. Aan het eind van de avond gaf ik hem mijn nummer en de volgende dag gingen we samen iets drinken.
Voor ik voor onze tweede date naar België reed, zei ik tegen mijn zusje: ‘ik weet eigenlijk niet waarom ik dit doe. Als het stom is, is het zonde van de tijd. Als het leuk is, levert de afstand sowieso gedoe op.’ Ik denk niet dat ik hoef te vertellen hoe de date ging. Het duurde een paar maanden voor we onze relatie officieel maakten, want eigenlijk zijn we meer praktisch dan romantisch en een relatie over de grens voldoet niet bepaald aan het praktische aspect.
En nu zijn we ruim vier jaar verder
De eerste paar jaar voerden we struisvogelpolitiek. We bespraken de afstand en de vraag waar we ooit zouden gaan wonen niet. Als je iets niet bespreekt, dan is het er niet, zo werkt dat bij minder communicatief vaardige mensen zoals ik. Na een avond met vrienden waar voor de zoveelste keer vragen werden gesteld en grapjes werden gemaakt over waar we zouden gaan wonen, keken we elkaar in de auto aan. Nu waren die grapjes over onze toekomstige woonplaats nog wel geinig, maar over een tijdje waarschijnlijk niet meer.
Komt er een eind in zicht?
De struisvogelpolitiek over waar we moeten wonen, is nog niet eens zo heel lang geleden doorbroken. Langzaam werden we het erover eens dat het Antwerpen zou moeten worden. Mijn gemoedstoestand zwenkte heen en weer tussen ‘ik heb er zin in’ en ‘we moeten uit elkaar, want ik kan dit niet’. De plannen werden concreter en langzaam maar zeker werd ik steeds enthousiaster. Op een dag merkte zelfs een collega het op: ‘Je lijkt opeens een paar stappen verder.’ Zo opeens vind ik het niet, het kostte me mentaal bijna vier jaar om aan het idee te wennen. Al bespraken we het ‘probleem’ zelden, natuurlijk wist ik dat er ooit een keuze over onze woonplaats gemaakt zou moeten worden.
Iedere kleine stap is een stap dichterbij. In mijn maandoverzicht vertelde ik het al: mijn vriend heeft een appartement in Antwerpen. Hij gaat binnenkort verhuizen en het is de bedoeling dat ik er uiteindelijk bij ga wonen. De praktische plannen moeten nog gemaakt worden, maar hij heeft vanaf dat moment in ieder geval een huis waar ik bij pas.
En nu laat ik jullie achter met een cliffhanger
Al benieuwd wanneer ik ga verhuizen en hoe het afloopt? Ik zou willen dat ik het wist, maar ik weet op dit moment niet meer dan jullie.
FAQ: weten ze het al op je werk?
Mijn collega’s weten dat mijn vriend in België woont, voor hen is het geen verrassing dat dit me bezighoudt. Inmiddels weet iedereen die dit niet online zou moeten ontdekken het. Het is niet nodig om een anonieme tip naar de directeur te sturen. Door mijn opzegtermijn ben ik sowieso niet van de één op de andere dag weg. Voorlopig geniet ik nog even van mijn vertrouwde stad Utrecht.
Mooi geschreven ;) “vroeger” wilde ik juist liever een relatie ver weg- want dat was voor mij een reden om te vertrekken! Mijn vriend komt uit Arnhem, en op het moment dat ik hem leerde kennen woonde ik in Haarlem. Ik ben ook vanwege hem daarna wat centraler in NL gaan wonen, en de volgende keer dat ik verhuisde gingen we samenwonen in Utrecht, wat betreft ons werk het perfecte compromis!
Het is zeker een goede reden om meer te verkennen. Wij hebben ook veel van Nederland en België ontdekt tot nu toe. En wat leuk, ik wist niet dat je ook in Utrecht woont (voor zolang ik er zelf nog woon dan).
Eigenlijk woon ik er al niet meer; een jaar geleden zijn we vanuit Leidsche Rijn verhuisd naar Nieuwegein. Maar nog steeds provincie Utrecht, toch?
Trouwens, had ik je al bedankt voor je cadeautje? We hebben ‘m gebruikt bij booking.com deze vakantie. Nog bedankt! :D
Zeker! Ik heb hiervoor altijd in IJsselstein gewoond. Je komt toch nog snel in Utrecht dan. Ooh, leuk dat jullie er iets aan hadden. Hopelijk was (of wordt) het een leuke vakantie :-)
Zeker, binnen vijf minuutjes want we wonen in het noorden van Nieuwegein. En in ongeveer 15 minuten op CS. Dus da’s goed te doen!
Jaaaa was zeker een leuke vakantie! Ik zit alleen te worstelen met hoe ik er over ga bloggen want we hebben een roadtrip gedaan door (6!) landen en de blogpost wordt 100 pagina’s lang. Alleen een logische manier van splitsen is er niet #bloggersproblemen
Klinkt heel cool! Ik zou er lekker over schrijven hoe je het zelf leuk vind. Per land, per stad, per blog, per dag, hoogtepunten gebundeld of juist niet. Ik lees hoe dan ook mee :-)
Wat een mooi artikel en ik kan me voorstellen dat grenzeloos verliefd zijn niet altijd even makkelijk is. Zelf zou ik in zo’n geval ook vooral zo lang mogelijk struisvogelpolitiek voeren, denk ik ;) Wat mooi om te horen hoe jullie elkaar hebben ontmoet! Grappig hoe zo’n eerste indruk (“Dat moet hem zijn!”) toch blijkt te kloppen en dat het mede door de hulp van je vriendinnen echt iets is geworden met de jongen die je in het café zag zitten.
Fijn dat Antwerpen als een goede keuze voelt voor jullie allebei! Op deze manier kun je langzaamaan wennen aan het idee van wonen over de grens. Ik vind het stoer dat je die stap durft te zetten, maar aan de andere kant denk ik dat liefde je tot zulke keuzes kan zetten, ook al gaat dat tegen alle praktische bezwaren in. Of klinkt dat nu heel zoetsappig?! ;)
Ik denk dat je gelijk hebt, zonder de liefde had ik deze keuze nooit gemaakt. En dat aan de hand van de eerste indruk van mijn vriendinnen, haha. Ik heb er zelf amper voor gewerkt, dat kwam pas later. Ik vind de stap zelf ook heel spannend. Eerlijk gezegd voelt het nog heel onrealistisch. We zijn nu druk met meubels shoppen en de verhuizing plannen, maar het voelt nog niet echt of ik dat voor mezelf aan het doen ben. Maar stap voor stap komt het iets dichterbij en blijkbaar heb ik die lange mentale aanloop ook gewoon nodig.
Mooi geschreven! En uiteraard heel erg herkenbaar weer. Hoewel mijn vriend en ik momenteel niet letterlijk gescheiden zijn door een grens, kennen wij ook de vraag: wanneer gaan we naar het buitenland? Terug naar zijn thuisland? En ik wist ook al vanaf het begin dat het er ooit eens van moest komen, maar ik heb er sowieso anderhalf jaar over gedaan om tot het punt te komen van: nou, ‘t mot maar. Nu heb ik er opzich wel zin in, maar is het alleen nog de vraag waar en wanneer!
Ik vind het ook helemaal niet raar dat het tijd kost om aan zo’n idee te wennen. Als je een (toekomst)beeld van jezelf hebt dan is het best lastig om dat in je hoofd om te gooien. En ik weet dat je stiekem best aan Groningen gehecht was :-) Ik ben benieuwd hoe het bij jullie zal aflopen. Spannend, maar stap voor stap zullen jullie je weg wel vinden.
Ik heb zo’n 12 jaar geleden een relatie gehad met een jongen in Istanbul. Bij ons kwam juist wel vanaf dag 1 de discussie op gang ‘waar we zouden gaan wonen’. Ik weigerde om naar Turkije te verhuizen maar voor hem was Nederland ook niet echt ideaal. Uiteindelijk is het na anderhalf jaar dan ook op de afstand, op de dilemma’s en op het cultuurverschil stukgelopen.
Maar denk dat Antwerpen juist een superleuke stad is om te gaan wonen! En als het tussen jullie samen goed zit, kom je er samen heus wel doorheen! Succes met alle voorbereidingen! ;-)
Nederland – Turkije is pas echt grenzeloos verliefd. Goed dat jullie het er meteen over hadden, maar heel erg pijnlijk als een relatie op zo’n punt moet stuklopen. Ik ben me er altijd van bewust geweest dat het een onderwerp is waar een relatie op stuk kan lopen. Nederland – België is wat dat betreft makkelijker. Dankjewel voor je succeswens!
Herkenbaar. Vier jaar was voor mij ook een breekpunt. Praat het goed door, kijk wat de beste oplossing is in jullie geval. Ik wist dat ik het niet meer vol zou houden, en hij ook niet. Ik had op dat moment een goeie baan, hij was net met zijn studie gestopt. Hoewel ik altijd had gezegd naar Engeland te willen verhuizen, ook voor ik hem ontmoette, bleek het toch de beste oplossing te zijn dat hij bij mij introk in Amsterdam. En dat is nu ruim 15 jaar geleden. We dachten toen nog dat we binnen een paar jaar met de Noord-Zuidlijn zouden kunnen reizen …
Als het voor jullie de beste oplossing is om in Antwerpen te gaan wonen, doen. Het is niet een einde, het is juist een nieuw begin. Samenwonen is al raar :S Maar ik merkte dat wij extra gemotiveerd waren om elkaar de ruimte te geven en te leren samen te wonen, juist omdat we de pijn van de afstand zo goed kenden. Komt wel goed met jullie :)
Wat een mooi verhaal hebben jullie, maar ik kan me voorstellen dat het niet altijd makkelijk is geweest. (Is de liefde ooit altijd makkelijk? ;-)) Maar heel leuk om te horen dat jullie er een succesverhaal van hebben weten te maken. Ik vind samenwonen ook al een hele stap inderdaad, best spannend. Voordeel is dat we elkaar al een paar jaar kennen. Natuurlijk zal het samenwonen anders zijn dan elkaar alleen in het weekend en op vakantie zien, haha. Bedankt voor je lieve bericht.
Spannend! Tja… de liefde is gewoon niet te plannen. Dus wat dat betreft, laat je dat wel zien :) En wees gerust je verhuist inderdaad niet naar Verweggistan. Je bent letterlijk in een half uurtje in Nederland :)
Vroeger dacht ik altijd dat ik een vriendje uit een ander land zou hebben, gezien de reizen die ik maakte. Een knappe surfer leek me wel wat, uit Australië. Maar eindigde met een vent uit mijn eigen woonplaats ;). Inmiddels zijn we 15 jaar verder en hebben we 2 kinderen en reizen we gewoon samen. Dus dat internationale is gebleven in ieder geval :)
De liefde is zeker niet te plannen en inderdaad: ik blijf dichtbij, dat maakt het zeker makkelijker. Mooi dat je na zoveel reizen ‘gewoon’ iemand uit je eigen woonplaats hebt ontmoet met wie je de liefde voor reizen deelt.
Heel mooi geschreven! Hoe het begon en hoe je 4 jaar later in een volgend stadium vertoeft. Ikzelf ben 33 en nog steeds single.. Er komt wel een tijd.. zegt iedereen mij, maar toch.. er zijn zo van die dagen dat ik echt ga wanhopen en denken dat er nooit iemand mijn pad zal kruisen. Enfin, ik ben hier niet om sentimenteel te doen ;)
Dat kan ik me voorstellen, al geloof ik ook dat jouw tijd nog komt. Om mij heen zie ik dat de een ‘zomaar’ de liefde tegenkomt, terwijl de ander eerst een soort datingsiteproject start en er zelf bewust veel tijd in investeert, omdat het toeval niet echt meehelpt.
Ha, ik dacht toen ik eenmaal in Nederland woonde dat ik een relatie zou krijgen met een Nederlander en daar forever zou blijven. En toen was ik op een verjaardagsfeestje in mijn geboortestad en leerde ik de neef van de jarige kennen… Een jaar later had in ineens een langeafstandsrelatie met (nu nog steeds) mijn Lief, een jongen uit mijn eigenste bakermat, terwijl ik in Amsterdam woonde. Hij is uiteindelijk mijn kant op gekomen en zoals je weet zijn we nu samen weer naar België getrokken. Maar ik was er altijd zo van overtuigd dat ik met een Nederlander zou eindigen, en een Nederlandse familie, in Nederland, dat ik ‘t toch stiekem een beetje irritant vond dat wij met z’n tweetjes gewoon een West-Vlaamse enclave in Amsterdam vormden. Ineens elke dag weer m’n oude vertrouwde dialect spreken, maar dan in Amsterdam, was echt wennen! (Maar nu vind ik ‘t super chill. Onze roots liggen dicht bij elkaar en dat heeft ook z’n voordelen.)
Ik kan me wel voorstellen dat je daarvan overtuigd was, de kans was eigenlijk ook groot, aangezien je je iedere dag met Nederlanders omringde. Leuk dat jullie elkaar toch ontmoet hebben in je voormalige hometown, ik vind het een mooi liefdesverhaal. Het heeft zeker voordelen als je roots dichtbij elkaar liggen. Maar de liefde geeft geen garanties wat dat betreft. Het kan in ieder geval zorgen voor een interessante wending in het leven.
Zo leuk geschreven weer!
Ik ben blij voor jullie dat er een einde komt aan de lange afstand 😀
Lief! Ik ben zo benieuwd hoe alles uiteindelijk vorm gaat krijgen.
Zo spannend dat je gaat verhuizen (of althans plannen hebt!). Echt naar een ander land verhuizen zou ik denk ik niet kunnen, maar zeg nooit nooit natuurlijk. Vroeger was ik ook al veel radicaler binnen België zelf: ik wilde niemand die té ver woonde, terwijl dat me nu allemaal niet zoveel meer uitmaakt. Hoe praktischer, hoe makkelijker natuurlijk, maar dat hoéft niet per se zo te zijn (jij bent het bewijs, haha)
Het lijkt me heerlijk om een relatie met iemand dichtbij te hebben. In mijn droomscenario ontmoette ik een medebewoner uit mijn gebouw en ging ik ‘s avonds op mijn sokken door de flat van mijn naar zijn huis. De liefde is toch soms iets onvoorspelbaarder. Maar ook binnen hetzelfde land kun je tegen soortgelijke problemen aanlopen un. Stel dat ik een Nederlander had ontmoet uit een dorp in een uithoek en hij wilde absoluut niet verhuizen… Dat was misschien nog ingewikkelder geweest dan dit. Dus ik snap wel dat je daar stellig in was. Ik was dat zelf eigenlijk ook :’) Op Tinder misschien toch de kilometerafstand maar wat aanpassen, haha.
Ik ben verhuisd voor de liefde, niet naar een ander land maar wel naar een voor mij vreemde grote stad. Tot nu toe nog steeds de beste beslissing, helemaal met de combinatie nieuwe baan. Ik ben ontzettend happy en voel me nu helemaal thuis in Nijmegen nu we niet meer midden in het centrum wonen.
Dapper dat je die stap gezet hebt en echt fijn dat het zo goed is uitgepakt. Het is jullie gegund! Hopelijk kan ik dat over een tijdje ook zeggen dat ik me helemaal thuisvoel in Antwerpen :-)
Maar zo romantisch he <3 Ik vind dat toch, als liefde afstand weet te overwinnen….
Het lief is van Antwerpen en ik van Leuven, en het is gedurende onze relatie eenvoudigweg zo gegroeid dat hij naar Leuven is verhuisd. Al had ik even graag in Antwerpen-stad gaan wonen! De eerste drie jaar van onze relatie, toen hij nog studeerde, moesten we veel pendelen (bus-trein-bus) en dat maakte het zwaar maar tegelijk ook intens, en ja soms mis ik die periode zelfs, al ben ik héél blij dat we nu bijna constant bij elkaar zijn :)
Aah, wat leuk en een mooi verhaal. Antwerpen – Leuven is inderdaad nog best een stukje heb ik ontdekt. Na drie jaar is het dan wel extra fijn om bij elkaar te zijn. Maar ook het pendelen heeft zijn charme en voordelen. Mijn vriend gaat nu dus van Leuven naar Antwerpen verhuizen, al maakt hij die keuze grotendeels voor mij. Antwerpen lijkt me heel leuk. We zullen zien wanneer de tijd rijp is, maar iedere keer dat ik in Antwerpen kom, krijg ik er al steeds meer zin in om er ook te wonen.
Ik vind het nog steeds zo grappig dat we zulke overeenkomsten hebben. Ook bij ons worden die grapjes gemaakt, zeker nu hij afgestudeerd is en ik komende zomer ook ga afstuderen. In het begin moest ik er ook niet aan denken, maar nu begint het bij mij toch steeds vaker te kriebelen. Ik heb zin in een nieuwe omgeving, een nieuwe start en wil dat boven alles met hem doen. Dus ja, ook ik ben me steeds meer aan het verdiepen in Antwerpen.. ;-) Al stemt 1 ding mij ‘gerust’: mijn vriend wil heel graag aan zee wonen later (vind ik prima), en zelfs hij is het er over eens dat de Belgische kust niet om aan te zien is. Dus ik denk dat ik uiteindelijk wel in NL beland, maar de tijd ertussen? Geen idee!
Haha, leuk ook om te weten dat we daar allebei niet alleen in zijn. Vinden jullie de grapjes soms al lastig? Ik vind dat je die shift best snel hebt gemaakt hoor 🙂 en dat mag ook best even duren. Bij mij duurde het dus echt vier jaar voordat ik aan verhuizen begon te denken. Gisteren is mijn vriend verhuisd naar Antwerpen en ik heb nu echt steeds meer zin om ook die kant op te gaan! Aan de kust wonen klinkt als een mooi toekomstplan voor jullie. Time will tell waar we allemaal terecht zullen komen!
Voor Shell werkzaam in Thailand in 1994. Voor de WK wedstrijd Ned-Belgie naar een Belgisch café in Bangkok. Komen we in gesprek, naar ik in eerste instantie dacht, met wat Engelsen. Niet dus, bleek ze een BraIliaanse die sinds haar twaalfde op Engelse kostscholen had gezeten gevolgd door Cambridge. Liefde is niet pragmatisch of als een struisvogel je kop in de grond stoppen.
De dag na de wedstrijd zag ik haar weer en toen wist ik het. Daarna vloog ik voor 3 weken lang elke vrijdag van Bangkok naar Rio om haar voor een paar uur te zien. Zondag morgen weer terug naar Thailand. Na 3 weken was ik fysiek gesloopt en moest ik mijn frequentie van 40 uur reizen in 4 dagen herzien……
Om een lang verhaal kort te maken. Half jaar later zat ze in Nederland en had ze haar baan als partner in een advocatenkantoor opgezegd. Na haar PHD, heb ik mijn baan opgezegd en zijn we inclusief een klein meisje extra, naar RIo verhuist.
Nu weer terug in Ned. Ik terug maar Shell, mijn vriendin naar de EU en dat kleine meisje, dit jaar in New York om te studeren.
Ik ben er van overtuigd dat je het weet wanneer je iemand tegenkomt. Nooit heb ik ook maar 1 seconde gedacht aan praktische zaken, wat de omgeving denkt of, ja dat komt ook voor, domme opmerkingen van mensen die eigenlijk jaloers zijn. Neem het van mij aan : stoppen met je gedrag, niets kapot redeneren, geen argumenten bedenken, koffer pakken en naar Antwerpen. Jij hebt nog geluk dat ze daar Nederlands spreken. Ik sprak geen Portugees!
Wat een mooi verhaal, bedankt voor het delen. Jullie hebben er zo te lezen ook nog een hele internationale dochter aan overgehouden. Met de taal heb ik inderdaad geluk, net als met de afstand. Er zit een grens tussen, maar binnen Nederland zijn er genoeg plekken verder weg te vinden.
Heel fijn om jouw verhaal te lezen want ik herken je verhaal heel erg! Mijn vriend is Duits en heeft daar een vast contract terwijl ik nog in Nederland studeer. Vorig jaar heb ik bij hem in de buurt een half jaartje kunnen stage lopen en heb ik vast kunnen wennen aan het idee dat ik misschien na mijn studie wel echt naar Duitsland zal verhuizen. Maar het blijft een raar idee om hier aan te wennen! Liefs