Hoe bizar is het dat de grens tussen België en Nederland dicht is? Had ik dát van tevoren geweten… Dan was ik natuurlijk nooit verhuisd ;-)
Maar ik ben wel verhuisd. Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik voor de laatste keer de voordeur van mijn appartement in Utrecht dichtdeed. Het gebouw waar de algemene gang altijd een beetje naar bejaardenhuis rook. Ik zou willen zeggen dat ik in een jaar veel geleerd heb, maar dat valt tegen. Voor wie toch wil profiteren van mijn levenslessen, hier komen ze:
1. Mensen zijn flexibel
Levenservaring heeft me al eerder in mijn leven laten zien dat ik vaak meer tegen de aanloop van een verandering aanhik. Zodra een verandering eenmaal in gang is gezet, ga ik daar makkelijk in mee. Het is alleen jammer dat ik voor die tijd al een eindeloze lijdensweg aan doemscenario’s voor mezelf heb gecreëerd in mijn hoofd. Misschien moet ik dat met deze kennis volgende keer toch proberen te voorkomen.
2. Lage verwachtingen hebben helpt
Ik ben er niet trots op, maar ik ben een doemdenker. Het voordeel: met lage verwachtingen kan de werkelijkheid bijna alleen maar meevallen. Dat is met mijn emigratie niet anders. Van tevoren dacht ik dat ik het regelmatig even moeilijk zou hebben, dat ik het soms best kut zou vinden en dat ik zin zou hebben om een labiel potje te janken. Guess what? Dat is dus niet zo.
3. Ik blijf ‘de Hollander’, embrace it
Af en toe is het vermoeiend om de mening van ‘Nederland’ te moeten vertegenwoordigen als iemand vraagt hoe iets in Nederland gaat of hoe Nederlanders ergens over denken. Mijn mening of ervaring vertegenwoordigt geen heel land. Een paar maanden geleden zakte de moed me even in mijn schoenen toen ik me realiseerde dat ik hier voor altijd ‘de Hollander’ zal blijven. Gelukkig kwam vriendin C. (Nederbelg met 10 jaar ervaring) met goed advies: embrace it. En stiekem een nog beter advies: doe er een schepje bovenop. Ik voelde me een beetje schuldig toen ik iemand die zelf pas net in België woont, had wijsgemaakt dat iedere Nederlander klompen heeft. Maar wie begint er dan ook over klompen?
4. Geduld hebben loont
De eerste maanden heb ik me opgefokt over dingen die niet gingen zoals ik wilde, vooral over de administratieve romplslomp. Van tevoren zag ik Utrecht – Antwerpen als een gewone verhuizing. Met alles dat je moet regelen als je in België komt wonen, voelde het echt als een emigratie. Gelukkig is alles inmiddels geregeld. Er ligt alleen nog een dikke blauwe envelop op mijn dressoir. Het M-biljet, oftewel de belastingaangifte die je moet doen als je Nederland verlaat.
5. Het leven is gewoon het leven
Als je je leven omgooit, is dat in het begin best spannend. Vervolgens ging ik mee in de flow van dingen die ik moest regelen: administratie, werk zoeken en ondertussen voor het eerst samenwonen. Ik buit het graag uit door erover te schrijven. Niet omdat ik mezelf of mijn leven zo interessant vind, maar omdat ik graag schrijf. Uiteindelijk is het leven gewoon het leven, ook als je in een ander land (a.k.a. 1 uur en 20 minuten met de auto) verderop gaat wonen. Dat het leven veranderlijk is, hebben we de afgelopen weken gemerkt. Geniet van waar je nu bent en wat je nu hebt, volgend jaar kan alles anders zijn.
Een jaar in België: updates over mijn leven
Op Gids voor het Zuiden neem ik jullie regelmatig mee in mijn leven. De onderstaande artikelen schreef ik afgelopen jaar over mijn verhuizing.
Wat een mooi artikel! Vooral heel fijn om te horen dat de stap veel minder heftig was dan je in je ergste doemscenario’s had bedacht.
Eigenlijk wel heel gek dat een verhuizing naar 1,5 uur verderop zo veel voeten in de aarde heeft (inclusief M-biljet), terwijl je natuurlijk wel zonder dat soort administratief gedoe van Groningen naar Maastricht (2,5 uur verderop) kunt verhuizen.
Op naar nog meer gelukkige jaren als “de Nederlander” in België :)
Omdat er toevallig een grens loopt… Gek hè. Ik denk dat zelfs vanaf Utrecht Groningen nog verder weg is dan Antwerpen. Dankjewel voor je lieve berichtje!
Hahaha puntje 3, love it. Het lijkt mij heel erg leuk om een tijdje in het buitenland te wonen, maar écht emigreren is natuurlijk best intens.
Het scheelt dat België niet heel ver is en dat ik de taal spreek. Als dat laatste niet zo is, lijkt het me pas echt een uitdaging!
Ik was de raad van punt 3 al vergeten. Haha. Wist je dat Nederlandse kinderen al op de basisschool leren hoe je wiet teelt?
Klopt! Ik had een 8 (op 10 uiteraard, want: Nederland).
Je andersheid embracen is inderdaad het beste wat je kan doen, ik vind het net iets speciaal, je bent geen doorsnee Belg en dat maakt jou net interessant (en inderdaad misschien ook de persoon om allerlei vragen aan te stellen van Nederland). Wel leuk dat je de liefde achtervolgd hebt naar een ander land, geen idee of ik het zou kunnen!
Ik vind het juist leuk als mensen ernaar vragen. Het is natuurlijk ook een stukje interesse en ik ben zelf net zo goed nieuwsgierig naar anderen. Ik had van mezelf ook niet verwacht dat ik het kon, maar soms kun je jezelf verrassen!
Het is toch nog een mooie lijst met lessen geworden! Interessant om te lezen – al zie ik mezelf nooit emigreren. Zelfs niet naar Belgie, al weet je natuurlijk maar nooit.
Ik had het ook niet per se voor me gezien, maar soms brengt het leven verrassingen met zich mee.
Dat verandering eigenlijk peanuts is van zodra ze begonnen is, dat is ZO waar. En toch hè, toch is dat op voorhand altijd zo’n verschrikkelijk ding. Om mezelf met huid en haar van op te peuzelen, met die doemscenario’s inderdaad, vreselijk. Wel bizar dat er zoveel moet geregeld worden voor een onnozele verhuis. Je afbeelding bovenaan doet me trouwens terugdenken aan die tijd dat ik samenwoonde met een Nederlandse. Ik at daar een keer chocolade van Jacques en ze sprak het uit als “Jakkes”, en toen ben ik er bijna in gestikt.
Blij dat iemand dat van veranderingen herkent. Er moest inderdaad meer geregeld worden dan verwacht. Er ligt nu nog een Nederlandse belastingaangifte voor me klaar, maar daarna ben ik er hopelijk doorheen! Stap voor stap valt het allemaal mee, maar als je er middenin zit, is het minder. Heerlijk die Nederlands Franse uitspraak, haha!
Ik vond het ook extréém irritant dat ik altijd ‘de Belg’ was, ook al woonde ik al jaren in Nederland. Snap ik helemaal! Maar hoe Hollandser mijn accent werd, hoe minder mensen ermee bezig waren dat ik ‘anders’ was. Uiteindelijk viel het mensen alleen nog op als ik weer eens een BN’er niet kende of een zak met drop weigerde (want bah bah bah smerigste spul ooit). Fake it till you make it, of zoiets ;) Ach, ik vond het vaak ook wel leuk, vooral als een gesprek over sociale zekerheid of zoiets ging en ik dan lekker kon shinen met hoeveel beter dat in BE is geregeld. (Toen we het wereldrecord regeringsvormen verbraken was het wel minder leuk.)
Ik kan je wel zeggen – heb ik van meerdere Nederbelgen gehoord – dat Vlamingen je heel wat sneller omarmen als je consequent de Vlaamse woorden voor dingen gebruikt. Zonder dat je per se het hele accent moet overnemen, zoals ikzelf gewoon schaamteloos deed. Maar met wat Vlaamse woordjes in je vocabulaire kan je de meeste Vlamingen wel charmeren! (Sorry voor het chauvinisme van mijn volk.)
Ik heb het gevoel dat ‘de Belg’ zijn in Nederland nog irritanter is, maar daar heb ik natuurlijk geen ervaring mee. Ik vind het knap dat je accent zo flexibel is, dat is bij mij niet het geval denk ik. Misschien moet ik over een paar jaar opnieuw oordelen. Maar ik pas mijn taalgebruik natuurlijk wel aan. Deels een beetje vanwege groepsdruk, want uiteraard wil ik graag laten merken dat ik ‘erbij hoor’ (of wil horen). En zeker voor mijn werk als copywriter is het wel handig om de juiste doelgroep aan te spreken. Al zijn er bepaalde woorden die ik mijn stort niet uitkrijg, daarvan is het misschien beter ze gewoon niet te gebruiken.