Om te beginnen: ik vind mezelf best aardig en oprecht. Ik begroet buschauffeurs, ik onthou veel verjaardagen en probeer andere belangrijke momenten van mensen uit mijn leven te onthouden. Daarentegen kan ik me heel makkelijk laten opfokken.
Ik noem maar wat…
Als ik moet wachten, als dingen niet zo gaan als gepland, als alles te langzaam gaat… Ik ben ongeduldig aangelegd en dat is niet altijd makkelijk in een samenleving die zo traag gaat als onze hedendaagse samenleving. Mensen fietsen in slowmotion of blokkeren het fietspad, de 5-urige werkdag is nog steeds niet de standaard en mijn trein rijdt maar 4 keer per uur.
Mijn geheime zonde
Het ergste vind ik dat ik in gedachten soms mensen uitscheld. Geen zorgen trouwens, tenzij je reist via Utrecht Centraal. De mensen die ik in gedachten uitscheld, zijn eigenlijk altijd onbekenden onderweg. Vooral reizen met de trein haalt zo nu en dan het slechtste in mij naar boven. Niet zo gek misschien. Dringende mensen, 31 rugzakken die je bijna in je gezicht krijgt, mensen die niet beseffen hoe gevaarlijk de punt van de paraplu is waarmee ze zwaaien, vertraging, mensen die instappen voordat iedereen is uitgestapt. Knap staaltje zelfcontrole als je vier of vijf dagen per week met de trein reist en altijd zen blijft.
Ik kreeg een groot inzicht dankzij treinwandelaars
Er bestaan mensen die door een ramvolle trein blijven lopen, op zoek naar een plaats. Ik heb me allang neergelegd bij het proberen te veroveren van de beste staplaats en als ik die dan heb, moet ik nog voor hen aan de kant ook. Aan de andere kant van de deur is het minstens net zo vol, bitch. Zie, lekker lichtgeraakt onderweg. Laatst had ik een eye-opener: ik realiseerde me dat ik eigenlijk jaloers ben. Die treinwandelaars zijn blijkbaar zo optimistisch ingesteld dat ze de hoop op een zitplaats nog niet verloren zijn. Hoe heerlijk moet die onbezonnenheid zijn? Het blinde vertrouwen in de NS…
Ik denk zelfs dat ik fysiek bewijs heb gevonden van mijn opgefoktheid. Mijn hartslag in rust ligt vaak rond de 80. Dat kan het volgende betekenen:
- Dat ik heel onfit ben – hoogstwaarschijnlijk.
- Dat mijn lichaam voortdurend denkt dat ik aan het sporten ben – dat zou best handig zijn, dat betekent misschien dat ik meer kan eten.
- Maar wellicht betekent het gewoon dat ik me voortdurend lichtelijk opgejaagd voel. – Kan dat?
De theorie van een gelukkig, gezond en fit leven ken ik prima. Ik weet dat ik me niet moet laten opfokken door externe factoren. Wat maakt het uit als ik iets later op mijn bestemming ben of als iemand langzamer wil zijn – of is – dan ik? Mijn humeur laten beïnvloeden door het weer, verkeer of andere mensen, heeft geen zin. En als ik dit zo opschrijf, laat het me ook nog eens onaardig as hell lijken.
In de praktijk gaat het soms net een beetje anders. Toen ik laatst voor de zoveelste keer iemand die me naar mijn mening te traag voor de voeten liep in gedachten uitschold, besloot ik dat het afgelopen moet zijn. Ik ga op zoek naar mijn inner zen. Wat dat ook is. En waar ik dat ook vind. Iemand enig idee? Zeg liever niet dat ik moet gaan mediteren of naar het platteland moet verhuizen.
Herkent iemand dit, of ben ik toch buitengewoon onaardig en een stuk onaardiger dan dat ik mezelf meestal vind?
PS. Sinds ik dit twee weken geleden heb opgeschreven, ben ik al 35% meer zen en heb ik minder mensen uitgescholden, maar tips zijn nog altijd welkom.
Nou, mooi begin toch? Het begint bij bewustwording en dat heb je ook al gemerkt. Helaas geen tips, ik kan me van nature niet zo druk maken om de punten die je noemt. In de trein gebeurt het overigens heel vaak dat er een deel propvol is terwijl het in een ander deel hartstikke rustig is. Doorlopen kan dus echt lonen ;-)
Lijkt me heerlijk om wat relaxter te zijn. Working on it!
Shirley!
En ik maar denken dat je altijd zo’n lief, leuk en schattig meisje bent ;-). Stiekem scheld je mij in dus gedachten uit als ik voor je slentert op de markt. Hahaha. Ik kan beamen dat je altijd vriendelijk bent (heb nog nooit geen groet van je gehad in ons mooie stadje).
Herken mijzelf hier best wel in. Niks is ergers dan mensen die niet op willen schieten of “voordringen”. Wat voor mij helpt is even tot 100 tellen. Niet dat het echt helpt, maar zorgt ervoor dat je er niet aan denkt ;-). Soort van omgekeerd denken ofzo.
Schijn bedriegt soms. Gelukkig heb ik mezelf nog wel enigszins in de hand. Volgende keer zal ik dan maar eens tot 100 tellen en dan ben ik waarschijnlijk de relaxedheid zelve ;-) Bedankt voor de tip, Sander.
Ik realiseer mij ook steeds vaker dat ik mij druk maak / irriteer / kwaad word om de meest onzinnige dingen. Vooral als iets niet vlot gaat of als het niet volgens mijn plan gaat. Mijn vriend zegt dan altijd heel zen ”vind je dat echt echt echt de irritatie waard?”. vaak is het antwoord nee eigenlijk niet. hihihi.
Ik heb precies hetzelfde. Wijs inzicht van je vriend, want ik denk dat het de ergernis bijna nooit waard is. Ik moet mezelf die vraag vaker stellen. Mijn vriend is ook heel kalm, misschien dat het daarom wel extra opvalt dat wij ons sneller druk maken, haha.
Jeeeetje Shirley ik vind het weer eng want het is echt net alsof ik een artikel over mezelf lees. Woord voor woord. Snel opgejaagd, snel ongeduldig (en ik word gék in het OV vooral), hoge hartslag. Hilarisch stukje!
Hoe toevallig! Ik denk dat we niet de enigen zijn, een geruststelling. Het OV is soms ook best een beproeving, toch? Sinds ik een e-reader heb, probeer ik wat vaker boeken te lezen in de trein. Als dat niet zen is. En jij reist nu met de auto toch?
Ik heb je bericht met plezier en herkenning gelezen hoor! Je bent echt niet de enige die dat heeft. Ik vind het soms ook rottig dat ik opgejaagd ben en reageer. Ik reis altijd met de auto, maar dat maakt me niet meer zen hoor, in de file iedere dag. Alleen die paar dagen dat er geen file is, de zon net op komt en de morgen mooi kleurt, dan kan ik bijna niet meer niet-zen zijn ;)
Snap ik helemaal. Ik denk dat ik nooit zou kunnen wennen aan (bijna) iedere dag in de file staan. Of misschien houd ik mezelf dat voor zodat ik een beetje optimistisch blijf tijdens het reizen met de trein.
Ik ben altijd enorm van de “laten we allemaal lief zijn voor elkaar”, maar dan sta ik in de supermarkt, rijdt er iemand met een karretje tegen m’n schenen, en dan KOMT er een beest in mij los. Hoop dat dat menselijk is..
Vind 35% extra zen trouwens een goede score :-)
Au, ik voel de pijn als ik erover lees. Ik ben best aardig, al zeg ik het zelf, ik zou zo’n innerlijke scheldpartij nooit hardop doen. Dat gaat me te ver. #fake
Goed dat je er zo mee bezig bent! Mooi om die inzichten te hebben hihi!
Ja, goed dat je ermee bezig bent inderdaad. Ik kan me ook goed voorstellen dat je het goed voor je is en kan werken!
Zeker wel herkenbaar! Ik voelde me helemaal zen en relax in Italië op vakantie. De mensen daar waren allemaal zo relax en alles ging op het gemak, daar werd ik dan ook weer relax van. Heerlijk was dat.
Heerlijk dat ultieme vakantiegevoel. En meestal loopt alles dan los. Zo heb ik bijvoorbeeld mijn huidige baan gekregen terwijl ik op vakantie was.
Ik vind het heel herkenbaar. Zelf ben ik ook constant aan het nadenken of, zoals jij hier schrijft bijvoorbeeld, mensen aan het uitschelden in mijn hoofd. Ik ben mij er al een tijdje van bewust dat ik dat doe en probeer alles een soort van los te laten. Dan komt dat ‘zen’ zijn automatisch wel denk ik :)
Waarschijnlijk wel, toch stom dat je blijkbaar bewust moet nadenken om zen te worden/blijven, maar uiteindelijk kan het wel een gewoonte worden denk ik.