Ik herinner me nog goed dat mijn moeder dertig werd. Ze vond het vreselijk. Mijn zusje en ik gaven haar een broche met ’30’ en knipperende lichtjes. Van je kinderen moet je het hebben.
Toen was ik acht, nu ben ik zelf dertig. Ik dacht vroeger dat ik het erg zou vinden om zo ‘oud’ te zijn. Nu het zover is, vind ik het niet erg, het voelt vooral onrealistisch. Ik voel me nog lang geen dertig, maar ik ben het wel. Daarnaast ben ik dankbaar: niet iedereen haalt de dertig en ik heb deze jaren gezond en wel in the pocket.
Leven op orde
Vroeger vond ik dertig oud klinken, alsof je je leven tegen die tijd op orde zou hebben. Gelukkig ontdekte ik een paar jaar geleden dat het moment waarop ik mijn leven op orde heb waarschijnlijk niet komt. Ik heb mezelf nooit een dertigersdeadline opgelegd en had slechts vage ideeën over hoe mijn leven eruit zou zien op deze leeftijd. Misschien maar goed ook, want mijn emigratie naar België had ik nooit in kunnen calculeren.
Wéér een sentimentele verjaardagsterugblik
Ondanks dat ik geen grootste plannen heb vastgelegd, voelt mijn verjaardag om één of andere reden ieder jaar als een goed moment om terug te blikken.
Dubbel gevoel
Vorig jaar had ik mijn leven voor mijn gevoel meer op orde: een baan, ik snapte het land waar ik woonde. Ik was het type persoon dat zo nu en dan een kasboekje in Google Sheets maakte. Toen was het tijd om mijn leven om te gooien: ik verkocht mijn huis, zegde mijn baan op en verhuisde voor de liefde naar Antwerpen.
Sinds vijf maanden woon ik samen, wat ik persoonlijk erg ‘dertig’ en serieus vind van mezelf. Het samenwonen verloopt zo goed als vlekkeloos. Enige smetje: waar ik voorheen veel randzaken in mijn leven op orde had, leef ik hier in een administratieve chaos die ik af en toe nauwelijks kan samenvatten. Mijn eerste bewijzen voor een verblijfsvergunning werden afgekeurd. Ik moest uitzoeken hoe ik mijn freelance-opdrachten überhaupt zou laten uitbetalen en (pas) na een paar maanden slaagde ik erin om me in te schrijven bij de mutualiteit, de Belgische variant van de zorgverzekering. Dit is een tipje van de saaie sluier.
Tldr: ik heb het naar mijn zin in Antwerpen, maar qua ordelijkheid van mijn leven bevind ik me sinds mijn emigratie een klein beetje buiten mijn natuurlijke habitat. En dat op mijn dertigste…
Dan is er nog werk
Misschien wel het meest bepalende voor mijn gevoel van succes: werk. Toen ik mijn baan opzegde om te emigreren, wist ik dat de kans bestond dat ik even zonder werk zou zitten. Vlak na mijn verhuizing kwam er een freelanceopdracht van vier dagen per week op mijn pad, ik was sneller dan ik had verwacht weer aan het werk. Aan het einde van die opdracht kwam er iets nieuws voorbij, maar om verschillende redenen heb ik die opdracht afgeslagen. Ik sta daar nog steeds achter, maar het voelt gek om werk af te slaan als je eigenlijk geen ander werk hebt. Op dit moment heb ik verschillende kleinere opdrachten en af en toe vertaal ik een paar mails voor de klantenservices van grote bedrijven (bedankt voor de tip, Wendy), maar ik heb het nu qua werk een stuk rustiger. Ergens misschien goed, want zo heb ik meer tijd voor de zoektocht naar een leuke vaste baan – en dat is wat ik echt wil. Ik vind ook dat ik mezelf tijd mag gunnen voor die zoektocht. De freelanceopdrachten die ik daarnaast heb, maken die gedachte iets makkelijker.
Nieuw levensjaar
Wat een hersenspinsels op mijn verjaardag. Hopelijk klink ik niet te negatief. Ik wil benadrukken dat ik meestal best blij en gelukkig ben. Het zoeken naar een weg in het leven en/of in een nieuw land hoort erbij. Er komen bij een emigratie minstens zoveel leuke dingen kijken: nieuwe hobby’s proberen, mensen leren kennen, eropuit in de stad, nieuwe plekken ontdekken, uit mijn comfort zone stappen en met een frisse blik naar mijn leven kijken bijvoorbeeld.
Ik hoop dat ik op mijn 31ste terugblik op een jaar waarin ik mijn verblijfsvergunning voor vijf jaar krijg – de uitspraak is in december, een leuke baan heb en mijn leven gevoelsmatig weer meer op orde heb. We zullen zien waar dit jaar me brengt. Tot volgend jaar, zelfde plek, zelfde tijd.
De vorige terugblikken
Ik hou niet van sentimentele terugblikken en toch schrijf ik er ieder jaar op mijn verjaardag één.
Gefeliciteerd met je verjaardag! Mooi geschreven. Ik hoop dat alles snel geregeld is.
Dankjewel! Sinds een paar weken heb ik het gevoel dat het regelen echt op gang komt, jeej.
Gefeliciteerd! Ik vind 30 toch ook best een dingetje hoor, mag er in april aan geloven. Je hersenspinsels zetten me wel aan het denken, want ik denk dat het misschien júist heel volwassen en leven-op-de-rit van je is dat je nu bewust dit soort belangrijke beslissingen kunt maken. Verhuizen naar een ander land en veel vastigheid daarvoor op durven zeggen. Iets wat je 10 jaar geleden misschien nóóit had gedaan!
Dankjewel! Dat is misschien ook weer waar, bedankt voor het delen van die gedachtegang. Het klinkt meteen heel anders als iemand vanaf nu mijn leeftijd vraagt, haha. (Het antwoord op de vraag dan)
Van harte gefeliciteerd! Het is zo grappig hoe je perceptie van leeftijd zo veranderd. Vroeger was je met 40 al echt bejaard, maar nu heb ik verschillende hippe 40-ers als vrienden of collega’s. En volgens mij is 30 de nieuwe 20 hoor, maar dan met minder katers, lol
Die perceptie verandert zeker! Maar jongere mensen zien ons dus wel zoals wij de dertigers vroeger zagen. Dat is toch een heel gek idee? Dankjewel voor je felicitatie!
Gefeliciteerd met je verjaardag! Ik hoop dat het een mooi jaar voor je wordt. Ik kan me niet herinneren dat mijn moeder 30 werd – toen was ik 2 – maar wel dat ze 40 werd en dat echt een ding vond. Maar toch vind ik veertigers anno nu veel minder oud lijken dan vroeger.
Dankjewel! Misschien komt het ook doordat we zelf ouder worden? Verder denk ik wel dat veel mensen ‘volwassen worden’ langer uistellen, door verschillende redenen. En bij mijn eigen moeder vind ik het ook anders. Ze is/was natuurlijk best jong (30 toen ik 8 was), maar destijds vond ik haar ook gewoon oud.
Gelukkig doet 30 jaar zijn geen pijn.
Dankjewel!
HOERA! Gefeliciteerd met je verjaardag!!! Ik word binnen twee jaar dertig en ik vind dat eigenlijk ook heel onwerkelijk. Ik voel me ook totaal niet zo ‘oud’ en ik heb soms wat moeite met het hele idee dat ik als bijna dertiger wel echt volwassen ben nu :p haha. Alez, ik kan het algemeen gewoon heel moeilijk bevatten: dertig. Weird.
Zo voel ik me nu ook. Het zal vast wel wennen, het moet wel :p Dankjewel voor je felicitatie.
Gefeliciteerd! Ik kijk totaaaaal niet uit naar 30. Vrees dat ik die dag een huizenhoog (en vooral hysterisch/depressief) cliché zal zijn. Heb er niet per se een goeie reden voor, maar then again ben ik gewoon een redelijk dramatisch persoon van mezelf, dus ja. Ik heb ook helemaal geen checklist van dingen die ik voor m’n 30e absoluut moet (bereikt) hebben, en tóch betrap ik mezelf op gedachtes als ‘oef, als ik volgend jaar trouw dan is het wel nog voor m’n 30e!’, terwijl ik dat niet eens echt een issue vind. Toch ben ik dan stiekem ergens wel een beetje blij daarmee? Voelt alsof ik dan inderdaad toch iets ‘op orde’ en ‘stabiel’ heb ofzo. Iets wat erg grotemensenerigs lijkt voor de buitenwereld ;)
Dankjewel! Het is dertig worden of doodgaan, dacht ik een paar jaar geleden en sindsdien vind ik het heel oke. Toch klinkt mijn eigen leeftijd nu bést raar.
Van harte gefeliciteerd! 😄 Ik vond dertig worden een hele rare gewaarwording, maar nu ben ik alweer bijna 31. Dat klopt voor mijn gevoel niet, en toch is het zo, dus we doen het er maar mee. 😉 Net zoals die leuke vaste baan, die zal ook wel verschijnen.
Dankjewel! Mijn leeftijd voelt nog niet helemaal matchend. De leuke baan komt er hopelijk ook.
van harte gefeliciteerd!! Ik vond 30 worden vreselijk, ben nu 32 en voel me nog steeds 28 :D
Dankjewel! Ik vrees dat dat zo blijft 😅
Gelukkige verjaardag! Ik denk inderdaad ook dat je je leven nooit helemaal op orde kan hebben. Misschien dat het dan ook wat saai wordt ofzo, haha 😄
Dankjewel! Ik denk dat je gelijk hebt. Het houdt de sleur buiten de deur.
Gefeliciteerd met je verjaardag! Meestal zegt men, 30 het is maar een getal, maar ik snap je titel van dit artikel ‘en opeens ben ik 30’. Soms gaat het leven zo snel dat je amper beseft dat je een bepaalde leeftijd hebt bereikt.
Dankjewel! Het is zeker maar een getal, maar inderdaad: het leven gaat eigenlijk zo snel. Daarom moeten we er maar extra van proberen te genieten :-)
Beetje laat, maar nog van harte gefeliciteerd!
Dankjewel!