Ik herinner me nog goed dat mijn moeder dertig werd. Ze vond het vreselijk. Mijn zusje en ik gaven haar een broche met ’30’ en knipperende lichtjes. Van je kinderen moet je het hebben.

Toen was ik acht, nu ben ik zelf dertig. Ik dacht vroeger dat ik het erg zou vinden om zo ‘oud’ te zijn. Nu het zover is, vind ik het niet erg, het voelt vooral onrealistisch. Ik voel me nog lang geen dertig, maar ik ben het wel. Daarnaast ben ik dankbaar: niet iedereen haalt de dertig en ik heb deze jaren gezond en wel in the pocket.

Leven op orde

Vroeger vond ik dertig oud klinken, alsof je je leven tegen die tijd op orde zou hebben. Gelukkig ontdekte ik een paar jaar geleden dat het moment waarop ik mijn leven op orde heb waarschijnlijk niet komt. Ik heb mezelf nooit een dertigersdeadline opgelegd en had slechts vage ideeën over hoe mijn leven eruit zou zien op deze leeftijd. Misschien maar goed ook, want mijn emigratie naar België had ik nooit in kunnen calculeren.

Wéér een sentimentele verjaardagsterugblik

Ondanks dat ik geen grootste plannen heb vastgelegd, voelt mijn verjaardag om één of andere reden ieder jaar als een goed moment om terug te blikken.

Dubbel gevoel

Vorig jaar had ik mijn leven voor mijn gevoel meer op orde: een baan, ik snapte het land waar ik woonde. Ik was het type persoon dat zo nu en dan een kasboekje in Google Sheets maakte. Toen was het tijd om mijn leven om te gooien: ik verkocht mijn huis, zegde mijn baan op en verhuisde voor de liefde naar Antwerpen.

Sinds vijf maanden woon ik samen, wat ik persoonlijk erg ‘dertig’ en serieus vind van mezelf. Het samenwonen verloopt zo goed als vlekkeloos. Enige smetje: waar ik voorheen veel randzaken in mijn leven op orde had, leef ik hier in een administratieve chaos die ik af en toe nauwelijks kan samenvatten. Mijn eerste bewijzen voor een verblijfsvergunning werden afgekeurd. Ik moest uitzoeken hoe ik mijn freelance-opdrachten überhaupt zou laten uitbetalen en (pas) na een paar maanden slaagde ik erin om me in te schrijven bij de mutualiteit, de Belgische variant van de zorgverzekering. Dit is een tipje van de saaie sluier.

Tldr: ik heb het naar mijn zin in Antwerpen, maar qua ordelijkheid van mijn leven bevind ik me sinds mijn emigratie een klein beetje buiten mijn natuurlijke habitat. En dat op mijn dertigste…

Dan is er nog werk

Misschien wel het meest bepalende voor mijn gevoel van succes: werk. Toen ik mijn baan opzegde om te emigreren, wist ik dat de kans bestond dat ik even zonder werk zou zitten. Vlak na mijn verhuizing kwam er een freelanceopdracht van vier dagen per week op mijn pad, ik was sneller dan ik had verwacht weer aan het werk. Aan het einde van die opdracht kwam er iets nieuws voorbij, maar om verschillende redenen heb ik die opdracht afgeslagen. Ik sta daar nog steeds achter, maar het voelt gek om werk af te slaan als je eigenlijk geen ander werk hebt. Op dit moment heb ik verschillende kleinere opdrachten en af en toe vertaal ik een paar mails voor de klantenservices van grote bedrijven (bedankt voor de tip, Wendy), maar ik heb het nu qua werk een stuk rustiger. Ergens misschien goed, want zo heb ik meer tijd voor de zoektocht naar een leuke vaste baan – en dat is wat ik echt wil. Ik vind ook dat ik mezelf tijd mag gunnen voor die zoektocht. De freelanceopdrachten die ik daarnaast heb, maken die gedachte iets makkelijker.

Nieuw levensjaar

Wat een hersenspinsels op mijn verjaardag. Hopelijk klink ik niet te negatief. Ik wil benadrukken dat ik meestal best blij en gelukkig ben. Het zoeken naar een weg in het leven en/of in een nieuw land hoort erbij. Er komen bij een emigratie minstens zoveel leuke dingen kijken: nieuwe hobby’s proberen, mensen leren kennen, eropuit in de stad, nieuwe plekken ontdekken, uit mijn comfort zone stappen en met een frisse blik naar mijn leven kijken bijvoorbeeld.

Ik hoop dat ik op mijn 31ste terugblik op een jaar waarin ik mijn verblijfsvergunning voor vijf jaar krijg – de uitspraak is in december, een leuke baan heb en mijn leven gevoelsmatig weer meer op orde heb. We zullen zien waar dit jaar me brengt. Tot volgend jaar, zelfde plek, zelfde tijd.


De vorige terugblikken

Ik hou niet van sentimentele terugblikken en toch schrijf ik er ieder jaar op mijn verjaardag één.

Marina Lima