Dat ik me dit jaar nog moest legitimeren voor een toetje met twee procent alcohol erin doet niets af aan het feit dat ik deze maand 28 word.
Ben ik waar ik dacht dat ik zou zijn?
Laatst besloot ik dat het tijd was om mijn leven te evalueren aan de hand van mijn oude dagboeken. Stiekem hoopte ik een clou te vinden. Een signaal, een teken, iets. Iets dat zou aantonen dat ik met mijn leven op de goede weg zit. Dat vond ik natuurlijk niet.
Hoe kun je in je tienerjaren al weten wie of wat je op je achtentwintigste wil zijn? Desondanks moet je dan keuzes maken die invloed kunnen hebben op je toekomst. Verrassend genoeg wist ik redelijk goed wat ik wilde en ik bleek een vrij realistische kijk op mijn eigen toekomst te hebben. Waar sommige vriendinnen riepen dat ze voor hun vijfentwintigste moeder wilden worden, zag ik geen kinderen voor me. Ik was toen al gek op schrijven en mijn toekomstplaatje was gericht op carrière maken en onafhankelijk zijn.
Ik denk dat ik redelijk ben uitgekomen op de plek waar ik vroeger van droomde: ik ben een beetje onafhankelijk – ik heb mijn moeder nog regelmatig nodig. Ik heb een appartement waar ik me thuis voel en ik heb een baan bij een tijdschrift in de wacht weten te slepen. Maar ik moet eerlijk zeggen: hoe leuk ik mijn werk ook vind, het plan om keihard carrière te maken, heb ik kort nadat ik begon met fulltime werken al laten varen. Ik vind het belangrijker dat ik iets doe wat ik leuk vind en dat hoeft niet per se steeds een stap hoger op de carrièreladder te zijn. Ik wil gelukkig zijn en mijn vrije tijd kunnen doorbrengen met de mensen die belangrijk voor me zijn. Of Netflixend op de bank. Dat er in 2017 iets zou bestaan als Netflix had ik niet kunnen voorspellen, dus dat heb ik niet kunnen meenemen in mijn toekomstvisie.
Waar ik grandioos naast zat
Ik dacht dat ik op een bepaald moment mijn leven op orde zou hebben. Gelukkig zag ik een paar jaar geleden in dat dat niet gaat gebeuren. Niet op voor mijn dertigste, niet voor mijn veertigste, vijftigste of zestigste. Iédereen doet maar wat. Het magische moment waarop je je leven op orde hebt, bestaat (helaas?) niet.
Te vroeg gepiekt
Soms heb ik het idee dat ik te vroeg heb gepiekt. Op mijn twaalfde was ik voor mijn gevoel het slimst. Verder had ik aan mijn toekomstplaatje geen leeftijd gehangen, maar de meeste dingen die ik min of meer voor mezelf in gedachten had, heb ik bereikt toen ik begin twintig was. Misschien waren mijn doelen gewoon te klein.
Inmiddels ben ik eind twintig en in grote lijnen ben ik waar ik ooit wilde zijn. Dat heeft voor een nieuw inzicht gezorgd: zodra je bent waar je wilt zijn, begint het zoeken naar of dromen over een nieuwe eindbestemming. Misschien is dat wel het hele punt van het leven. Er is geen tijdlijn, zelfs al heb je die tijdlijn zelf bedacht en jezelf opgelegd. Niets in het leven is zeker, behalve dat alles blijft veranderen. Misschien is de kunst juist om los te durven laten, om vooral het plaatje dat je in je hoofd hebt gecreëerd los te laten. Dat vind ik niet makkelijk, maar daarover later misschien meer.
Weer een jaar ouder, maar niet per se wijzer. Jullie zullen het dit jaar met bovenstaande hersenspinsels en de wijze lessen van vorig jaar moeten doen.
Waar ik geweest ben in mijn 27ste levensjaar…
Rome, Edinburgh, Jordanië, Portugal, Nederland en België.
Nee, ik sta heel ver van waar ik wilde zijn.
Maar ja, het is dat het zo moest zijn :)
Er zijn meerdere wegen naar dezelfde eindbestemming :-)
Ja en nee. Vroeger dacht ik ook altijd: oh als ik 25 ben (of zoals nu dus al 26), dan is m’n hele leven klaar en duidelijk, heb ik een kind, ben ik getrouwd, woon ik in een tof appartement ergens in een stad en doe ik de job van m’n leven. NOT! Ik heb een jaar of drie geleden ook het inzicht gekregen dat dat niet gaat gebeuren. Nooit. Ik heb geen kind (en ik weet soms niet of ik er wel wil), ik heb wel een huis, ben niet getrouwd en doe een job die wel leuk is maar niet m’n droomjob is. Ik weet totaaaal niet wat ik wil. Ik heb het gevoel dat ik echt nog een eindeloze weg te gaan heb. Maar ik ben best gelukkig dus ja, ik heb er denk ik wel vrede mee dat de weg onaf blijft. En langs de andere kant heb ik het toch ook moeilijk omdat ik het gevoel heb dat ik ‘het’ nog niet bereikt heb. Wat dat ‘het’ dan ook moge zijn.
Mooie inzichten. Leuk om te lezen dat je toch al een aantal dingen hebt bereikt die je hoopte. Een leuke baan is ook al heel wat en die droombaan zal hopelijk ook een keer op je pad komen. Ik denk dat als je ‘het’ bereikt hebt (wat dat ook mag zijn, zoals je zo mooi zegt), er altijd weer een nieuwe ‘het’ ontstaat. Er mag altijd iets te dromen blijven. Op een positieve manier het liefst, want tevreden zijn met wat je hebt, is ook heel fijn.
Nog gefeliciteerd lady! Mooi artikel, ik hou wel van dit soort overpeinzingen. Ik had vroeger nooit gedacht dat ik zo reislustig zou worden. Wel had ik verwacht dat ik van schrijven mijn werk zou maken, en dat is niet het geval. Ik zit sowieso niet goed om mijn plek qua werk, dus daar moet ik echt eens wat aan doen. Verder heb ik een (koop)huis, man en 3 katjes. Over het algemeen best prima dus! :-)
Fijn dat mijn overpeinzingen toch gewaardeerd worden. Leuk dat je het reizen ontdekt hebt en het schrijven toch hebt voortgezet op je eigen website. Misschien komt schrijven als werk er ook nog van, het is nooit te laat.
Helemaal mee eens! Een gelukkig leven is veel belangrijker dan een stapje hoger op de carriereladder. Fijn dat je verwachtingen deels zijn uitgekomen. Ik ben totaal niet waar ik dacht dat ik zou zijn op mijn 31ste. Maar ik vind het niet erg. Ik heb me vroeger heel erg gefocust op het hebben van kinderen en moest en zou er voor mijn dertigste één hebben. Gelukkig heb dat kunnen laten varen en besef ik nu dat het leven totaal niet te plannen is. Dingen komen wanneer ze komen. Wanneer ben je jarig? :D
Ik denk dat veel vrouwen dat beeld ooit hadden. Als je jong bent, klinkt 30 als een mooie leeftijd voor kinderen. Gaandeweg ontdek je dat 30 helemaal niet zo oud is. Je bent meestal nog niet ZO lang afgestudeerd en de omstandigheden moeten er ook maar net naar zijn. Het leven is niet te plannen. Daar moeten we de charme maar van in (leren) zien. Ik was gisteren jarig!
Lalala, late reactie! Maar nog gefeliciteeeeeerd!
Dankjeweeeel!
Of ik in mijn tienerjaren ooit geweten had dat ik op een tijd depressief raak en er allemaal geen zin meer in heb, nee dat had ik uiteraard nooit gedacht. Toch hoop ik hier ooit op terug te kijken en te weten dat dit allemaal een grote levensles is geweest.
Ik snap dat dat niet op je planning stond. Ik hoop dat het stap voor stap beter met je gaat en dat je het achteraf inderdaad als levensles kunt beschouwen. Sterkte!
Ik heb vroeger nooit echt stil gestaan bij de toekomst of hoe ik mijn toekomst voor me zag. Nog steeds niet, ik ben toch meer van het niet te ver vooruit denken en we zien wel waar we uitkomen. Fijn dat je toch wel bereikt hebt wat je zo’n beetje wilde en je happy bent met je baan!
Dat lijkt me echt zo lekker om dat te kunnen. Wat dat betreft denk ik waarschijnlijk veel te veel na. Ik weet dat best, maar kan er niet mee stoppen. Mag ik een beetje van jouw instelling hebben? ;-)
Nog gefeliciteerd met je verjaardag! Juist mooi om te horen dat je sommige plannen meer hebt kunnen loslaten! Ik had zelf ook alles in mijn leven al lang gepland, inclusief trouwen en een kind voor mijn 25e. Dat gaat nu al niet meer lukken, aangezien ik al een paar maanden 24 ben, haha. Gelukkig heb ik in de loop der jaren wel geleerd dat niet alles loopt zoals je in gedachten hebt én dat dat soms juist heel mooi kan uitpakken. Ik had bijvoorbeeld ook nooit verwacht dat ik in de communicatie zou komen te werken, maar heb het daar nu wel heel erg naar mijn zin :)
Dankjewel voor je felicitatie! 25 is ook jong voor zulke grootse plannen als trouwen en kinderen. Vind ik dan, ook dat is voor iedereen anders natuurlijk. Wie weet als je al iemand ontmoet hebt op jonge leeftijd dat het anders is. Als je jong bent, klinkt 25 het al zo oud, zodra je het bijna bent opeens niet meer. En inderdaad, juist onverwachte dingen kunnen heel mooi uitpakken. Zo kunnen we steeds wat meer oefenen met ‘go with the flow’. ;-)
Mooie en inspirerende tekst. Soms loopt het leven anders dan gepland. Natuurlijk heb je bepaalde verwachtingen maar deze blijken soms niet realistisch of je kijk is er zo op veranderd, dat je dat niet eens meer zou willen (hmm, moeilijk om mij zo uit te drukken, hopelijk snap je wat ik bedoel ;)) Ik ben altijd wel een beetje een planner geweest, maar als ik zie wat ik vroeger voor nu wilde,is het deels uitgekomen maar voor een groot ook zeker niet. Maar he, ik ben wel heel gelukkig, dus ik doe vast iets goed!
Dankjewel, Michelle! Soms kan het leven je verrassen. En het belangrijkst is inderdaad dat je (meestal) gelukkig bent. Wat daarvoor nodig is, kan soms ook veranderen.
Wat leuk om te lezen, herkenbaar ook al twijfel ik soms juist of ik niet ’te laat’ ben. Pas later aan m’n studie begonnen, pas later een vaste baan etc. Al is te vroeg pieken dus ook niet alles, dus het zal wel goed zijn.
Ps: als je nu 28 wordt, was dit dan niet je 28e levensjaar i.p.v. je 27e?
Soms loopt het hoe het loopt en moeten we daar maar tevreden mee zijn. Ik kan me wel voorstellen dat je dat gevoel hebt (zou ik zelf waarschijnlijk ook hebben), maar je hebt echt nog lang genoeg om te werken. Ik had achteraf gezien best gewild dat ik mijn studie wat minder snel had doorlopen. Maar achteraf is dat natuurlijk makkelijk praten.
Ps. Ik denk dat je gelijk hebt. Ik ben daar niet zo goed in, haha!
Ik heb mij het grote mensen leven heel anders voorgesteld. En alles leek zo vanzelfsprekend in mijn hoofd als kind. Ik word bijna 29 en had nooit gedacht dat ik op deze leeftijd nog geen huisje boompje beestje bestaan zou hebben. Hoewel ik nog wel heel graag moeder wil worden met structuur en regelmaat (haha) waardeer ik toch wel het chaotische leven tot nu toe enorm. Ook dacht ik cariere te willen maken maar dat wil ik eigenlijk helemaal niet meer. Zo gek hoe onze gedachtes en voorkeuren kunnen veranderen met de jaren.
Als we alles van tevoren zouden weten, was het misschien ook maar saai. De huisje, boompje, beestje zat nooit zo in mijn toekomstbeeld, maar ik vind het helemaal niet raar dat de meeste mensen die verwachting hebben. Dat is wat je ziet als je jonger bent en het lijkt alsof iedereen dat doet. Best logisch om aan te nemen dat jouw leven er ook zo uit zal zien.
Het voordeel van ouder worden is dat je ervaring hebt opgebouwd. Dus na je veertigste ben je net iets flexibeler om zaken op te lossen dan op je 20ste of 30ste. Je kent de kortste routes naar je zaakjes op orde krijgen ietsjes beter. Het wordt dus alleen maar leuker en makkelijker als je ouder wordt! (Met de kanttekening dat de zaakjes ook complexer en ingewikkelder worden, zodat het nooit voelt alsof je er beter in wordt … zucht.)
Ik had nooit grote dromen. Ja, toen ik 5 was wilde ik dokter worden, stewardess en astronaut, en later dacht ik heel lang dat dierenarts worden mijn doel zou zijn. Maar ik vond het prettiger om maar gewoon dingen aan te pakken die op mijn weg kwamen. Dat was niet altijd de juiste keuze, maar van alles heb ik wat geleerd. Ik kijk niet naar wat ik ooit wilde: ik ben heel tevreden met wat ik nu ben. En volgens mij zal dat wel zo blijven, als ik steeds een stapje meer neem.
28 is een geweldige leeftijd. Nog nét geen 30 (wat ook al leuk is) en je hebt nog even de tijd om geweldig stomme dingen te doen, want: je bent nog jong genoeg! Je rond nu echt je pubertijd af (die eindigde toen je zo’n 25 was). Een beetje als een peuter die echt goed leert lopen en rennen. Je kan het al, maar je kan steeds meer.
Wat een mooie woorden. Bedankt voor je uitgebreide reactie. Ik ben benieuwd. Heb het gevoel dat sommige van mijn leeftijdsgenoten al steeds wijzer en tactischer worden, maar dat ik daarbij achterblijf, haha. Maar goed: ik ben ook tevreden met waar ik nu ben en dat bekijk ik gewoon per dag!
haha wat leuk om te lezen. Fijn dat je in je leven ongeveer bent waar je verwacht had.
Nee, ik zelf niet. Ik ben er jaren van overtuigd geweest dat ik advocaat (of iets in die richting) zou worden. En hoe ouder ik werd hoe meer ik er achter kwam dat ik gewoon niet zo goed kan leren. Ik heb daar totaal geen discipline voor. Iets wat ik vreselijk jammer vind. Ik heb nu nl nog steeds niet het gevoel dat ik daar ben ik waar ik verwacht had te zijn… Ik denk nog geregeld: “als ik later groot ben” …
Dat denk ik ook nog vaak genoeg. Gelukkig hoeft dromen en nieuwe doelen hebben nooit op te houden. Ik denk dat het best normaal is om niet te zijn waar je bent. Als kind kun je bijna niet weten wat je wilt worden, aangezien er zoveel beroepen zijn waarvan je niet van het bestaan af weet.