Ik herinner me als de dag van gisteren dat de cijfers van mijn leeftijd andersom stonden. Soms voel ik me nog 23, maar volgens mijn paspoort en andere officiële documenten tikte ik de 32 aan.

Het schijnt dat de tijd voor sommige mensen extra snel lijkt te gaan door de pandemie. Er zijn minder dingen om naartoe te leven, de dagen lijken soms op elkaar, en dat zorgt voor minder ankerpunten. Ik heb het gevoel dat ik 31 heb overgeslagen, dus bij mij gaat die theorie helemaal op.

De laatste tijd wordt mijn agenda weer steeds voller. Hopelijk betekent dat ook dat het komende jaar iets minder in een waas voorbijgaat. En ook het afgelopen jaar gebeurde er wel íets.

Veelbelovend begin

Het begon goed met een verjaardagsweekend in De Kempen met mijn moeder en zusje. Een weekend weg met mijn verjaardag hield ik er ook dit jaar in. Het werd een nachtje in een studio in Gent. Na twee keer mag je iets een traditie noemen zeker? Volgend jaar gaan we dus gewoon weer een weekend weg.

Ik had nog niet echt zin in een verre reis, maar ik heb de wereld toch een beetje verkend. Behalve naar De Kempen ging ik ook naar de Voerstreek en Ieper. Op de valreep maakte ik een roadtrip door Frankrijk.

Binnenkort een huis gekocht

Samen met mijn vriend kocht ik een huis. Tenminste, als alles goed gaat. Dit project loopt al een paar maanden en ik heb het zelfs een paar keer genoemd op mijn blog. We hebben honderd paraafjes gezet, maar onze handtekeningen staan nog niet onder het definitieve document. Pas als ze daar staan, durf ik echt te juichen. Sinds ik weet dat alle papieren klaarliggen om te tekenen, wil ik dat eigenlijk het liefst zo snel mogelijk regelen. Maar het is nieuwbouw en hoe later we tekenen, hoe later we beginnen met betalen. Een oefening in geduld, ook omdat de verhuizing nog even op zich laat wachten. Het zal vast wel lukken allemaal, maar dat zal ik pas na die laatste krabbel bevestigen. Doemscenario: of ontkrachten.

Kleine momenten blijken later groot te zijn

Die doemscenario’s daar ben ik dus goed in. Ik denk voortdurend in doemscenario’s als ik mezelf geen halt toeroep. Volgens een collega is dat eigen aan schrijvers. Doemscenario’s leveren blijkbaar mooie verhalen op. Jammer dat ik niet zo’n soort schrijver ben, als copywriter heb ik toch iets minder baat bij doemscenario’s. Het relatief rustige jaar heeft er in ieder geval wel voor gezorgd dat ik kleine dingen meer waardeer. Weer dansen tijdens een concert – welliswaar met mijn bubbel aan een statafel, maar eigenlijk was dat ideaal. Wijn drinken aan de Schelde, terrasjes doen, profiteren van zomeravonden bij vrienden die wel een tuin hebben, uitjes in eigen land, makkelijker de grens over kunnen, mijn vriend die als verrassing een taartje meeneemt van de bakker. Soms blijken die kleine momenten later de grote momenten te zijn.

Tot slot nog een wijze les van dit levensjaar: een dure kapper is niet per se een goede kapper. Getuige die niet al te best uitgepakte blonde streep in mijn haar.

De vorige terugblikken