zomerdip

Ik hou van mooi weer, maar toch voel ik me niet altijd op mijn best in de zomer. Mooi weer roept het gevoel op dat iedereen leuke dingen doet en dat ik dat ook moet doen. 

Het voelt alsof iedereen op het terras zit met vrienden of met een pastasalade in het park is neergeploft. Ondertussen maak ik een ovenschotel, want ik hoor blijkbaar bij een zeldzame groep mensen die gewoon eetlust heeft als het warm is. En daarna kijk ik series op Netflix.

Het meest gevoelig ben ik voor de zonnige dagen die ingebouwd zijn tussen periodes van regen. Die één of twee goede dagen moet ik eigenlijk wel goed benutten, want morgen valt de regen weer met bakken uit de hemel. Mijn moeder weet mijn sluimerende vervelende gevoel vaak nog wat extra te benadrukken door me aan het eind van de dag te appen dat ik ‘zeker wel naar het strand ben geweest met dit mooie weer?’ Nee, ik heb gestofzuigd.

Ik wil niet dat mijn humeur afhankelijk is van het weer. Niet als het kutweer is en niet als het mooi weer is.

Ik voel me vaak een beetje sneu als ik zo’n zomerdipje heb. ‘Iedereen’ doet iets leuks en ik doe aan zelfkastijding door me slecht te voelen over het feit dat ik dat niet doe. Pas vorig jaar werd ik me bewust van dit gevoel en sindsdien probeer ik het los te laten. Ik wil niet dat mijn humeur afhankelijk is van het weer. Niet als het kutweer is en niet als het mooi weer is. Het weer is het weer. Laatst heb ik ontdekt dat ik niet de enige ben die dit gevoel wel eens heeft met mooi weer. Wat een verrassing.

Herken jij het zomerdipje?