Het gekste aan mijn verhuizing vind ik dat mijn appartement weer wordt zoals het ooit was.
Vijf jaar geleden was het leeg. Ik weet nog hoe ik met mijn moeder en oma voor het eerst in de woonkamer stond. De doos van mijn gloednieuwe prullenbak fungeerde als tafel. Mijn zusje was iets later. Ik had de parlofoon blijkbaar niet goed teruggehangen; in de centrale hal kon mijn zusje via de luidspreker al horen hoe fantastisch wij het appartement vonden. Ik had geen idee wat me allemaal te wachten stond in het huis.
Nu zitten bijna al mijn spullen in dozen en de meubels en grote spullen die meegaan zijn vakkundig in bubbeltjesfolie gewikkeld. Op de bank, die nog zo’n 36 uur van mij is, laat ik een traantje. Ik ben stiekem een beetje bang dat ik tijdens de overdracht ga huilen, dan kan ik het beter nu alvast doen. Zo probeer ik als (meestal) rationeel persoon mijn emoties te reguleren. Misschien werkt het, waarschijnlijk niet.
Mijn appartement is bijna zoals het was. Mijn leven zal niet meer zo worden als het toen was. Ik ben ouder, niet per se wijzer, maar wel veel mooie ervaringen rijker. Ik kijk terug op meerdere vakanties en misschien toch ook wat persoonlijke ontwikkelingen.
Ik denk aan hoe ik over een paar jaar waarschijnlijk om ons appartement in Antwerpen huil en om alle goede tijden die ik daar heb beleefd.
Shit is getting sentimal. Geen zorgen mensen, het zal snel weer normaal zijn.
Je mag toch best een traantje laten tijdens zulke sentimentele gebeurtenissen? :) Ik huil altijd voor, tijdens en vlak na een verhuizing. Dat lucht lekker op. En al helemaal met een Tony Chocolonely erbij. ;)
Ik hoorde al van collega’s dat de meesten op een bepaald moment tijdens hun verhuizing een traantje hebben gelaten. Misschien is het ook helemaal niet zo gek. Bij al mijn afscheidsdingen heb ik chocola gekregen, dus daarin zit ik wel goed.
Mooi geschreven. Ik kan me best voorstellen dat het even raar voelt. Komt goed!
Dankjewel voor je lieve bericht. Dat het goedkomt geloof ik ook!
Heel begrijpelijk hoor dat dit je een beetje sentimenteel maakt! Je eerste huisje is niet niks. Zeker als je terugdenkt aan alles wat er waarschijnlijk in de afgelopen vijf jaar in dit huisje is gebeurd.
Ik word al helemaal sentimenteel van het idee dat ik straks niet meer in mijn ouderlijk huis woon en voortaan bij mijn ouders “op visite” ga in plaats van thuis ben. Maar ik kan me zo voorstellen dat ik, mocht ik over een paar jaar verhuizen, ook nogal sentimenteel zal zijn als ik dit nieuwe, fijne en vertrouwde plekje zou moeten achterlaten.
Succes met alle laatste loodjes met inpakken en verhuizen! Het gaat vast helemaal goed komen :) En zoals je zelf al zegt, hopelijk levert jullie nieuwe plekje ook heel veel mooie nieuwe herinneringen op.
Ik kan me jouw gevoelens ook goed voorstellen en ben stiekem een beetje blij dat het herkenbaar is en ik misschien toch geen extreem emotionele dweil ben (haha). Je zult je bij je ouders vast ook nog thuis blijven voelen. Ik plunder bij mijn moeder in ieder geval nog steeds meteen de koekjeskast als ik binnenkom. Het is vooral mijn oude home town die stiekem nog steeds als thuis voelt. En dat terwijl ik straks twee ‘home towns’ verder ben. Maar gelukkig kun je ondanks dat soort gevoelens aan een eigen plek beginnen en je daar thuis voelen. Kloppen al die ‘home is where the heart is’-bordjes dan echt? Op naar veel mooie herinneringen in je nieuwe huis!
Dit is zo herkenbaar, ik heb ook echt even een momentje genomen toen ik de sleutel voor het laatst omdraaide. Ik heb zo een fijne tijd in mijn huis gehad, zoveel mooie herinneringen. Ik had het niet anders gewild. Ik hoop dat je een mooie tijd in Antwerpen tegemoet gaat!
Ik ben stiekem heel blij dat het herkenbaar is. Ik ben vaak redelijk rationeel, maar misschien is het toch niet zo gek om gevoel te hebben bij een plek waar je je lang fijn en thuis hebt gevoeld. Dankje voor je lieve bericht. Ik hoop dat jij als nomade ook een mooie tijd tegemoet gaat. Verandering is soms even lastig, maar als het goed is, levert het ons weer veel moois op :-)
Mooi artikel. En ik kan begrijpen dat het naar voelt, je laat deze plek toch achter. Maar anderzijds ga je ook veel mooie, nieuwe herinneringen maken op je nieuwe plekje.
Zeker weten. Dankjewel voor je lieve bericht.
Haha aah, ik krijg hier toch wel een beetje kriebels van. Ik snap het helemaal. Ondanks de leuke vooruitzichten sluit je ook echt iets af. Ik ben niet zo’n held in afscheid nemen, dus ik ga me maar alvast voorbereiden..
Ik ben er ook geen held in, maar tot nu toe valt het heel erg mee. Uiteindelijk leef je er ook stap voor stap naartoe, maar ik heb wel mijn sentimentele momenten gehad, haha. Het is meer dat het afsluiten van een periode ook allemaal herinneringen ophaalt. Komt vast allemaal goed bij jou als het zover is. Gelukkig krijgen we er ook iets leuks voor terug.
Hier zijn al veel traantjes gevloeid en we zijn nog niet eens bezig met de verhuis :-D Stresstraantjes dan. De sentimentaliteitstraantjes zullen ook nog wel komen, want uiteindelijk hangen er heel veel (mooie) herinneringen vast aan de plek waar je zovele jaren hebt gewoond hé.
Ze horen er allemaal bij. Ik merkte wel dat ik door het opruimen en inpakken naar het afscheid toeleefde. Ik vond het daardoor minder moeilijk dan verwacht. En hoewel ik het liefst niet zou huilen, mogen emoties er ook gewoon zijn.
Wat een toffe, spannende, emotionele, maar ook gave stap. Ik heb het een beetje gevolgd via de andere blog. Je hebt er wellicht al een blogje over geschreven… maaar, hoe is het nu?
Lief dat je het vraagt! Het gaat goed. Ik heb mijn draai hier snel gevonden, mijn oude huis was snel vergeten. Hopelijk vind ik binnenkort ook een leuke vaste baan, dat voelt als een laatste belangrijke stap om in te burgeren. In de tussentijd heb ik wat freelanceopdrachten, waardoor mijn leven toch nog redelijk nuttig voelt.