Ben ik waar ik dacht dat ik zou zijn?

Dat ik me dit jaar nog moest legitimeren voor een toetje met twee procent alcohol erin doet niets af aan het feit dat ik deze maand 28 word.

Ben ik waar ik dacht dat ik zou zijn?

Laatst besloot ik dat het tijd was om mijn leven te evalueren aan de hand van mijn oude dagboeken. Stiekem hoopte ik een clou te vinden. Een signaal, een teken, iets. Iets dat zou aantonen dat ik met mijn leven op de goede weg zit. Dat vond ik natuurlijk niet.

Hoe kun je in je tienerjaren al weten wie of wat je op je achtentwintigste wil zijn? Desondanks moet je dan keuzes maken die invloed kunnen hebben op je toekomst. Verrassend genoeg wist ik redelijk goed wat ik wilde en ik bleek een vrij realistische kijk op mijn eigen toekomst te hebben. Waar sommige vriendinnen riepen dat ze voor hun vijfentwintigste moeder wilden worden, zag ik geen kinderen voor me. Ik was toen al gek op schrijven en mijn toekomstplaatje was gericht op carrière maken en onafhankelijk zijn.

Ik denk dat ik redelijk ben uitgekomen op de plek waar ik vroeger van droomde: ik ben een beetje onafhankelijk – ik heb mijn moeder nog regelmatig nodig. Ik heb een appartement waar ik me thuis voel en ik heb een baan bij een tijdschrift in de wacht weten te slepen. Maar ik moet eerlijk zeggen: hoe leuk ik mijn werk ook vind, het plan om keihard carrière te maken, heb ik kort nadat ik begon met fulltime werken al laten varen. Ik vind het belangrijker dat ik iets doe wat ik leuk vind en dat hoeft niet per se steeds een stap hoger op de carrièreladder te zijn. Ik wil gelukkig zijn en mijn vrije tijd kunnen doorbrengen met de mensen die belangrijk voor me zijn. Of Netflixend op de bank. Dat er in 2017 iets zou bestaan als Netflix had ik niet kunnen voorspellen, dus dat heb ik niet kunnen meenemen in mijn toekomstvisie.

Waar ik grandioos naast zat

Ik dacht dat ik op een bepaald moment mijn leven op orde zou hebben. Gelukkig zag ik een paar jaar geleden in dat dat niet gaat gebeuren. Niet op voor mijn dertigste, niet voor mijn veertigste, vijftigste of zestigste. Iédereen doet maar wat. Het magische moment waarop je je leven op orde hebt, bestaat (helaas?) niet.

Te vroeg gepiekt

Soms heb ik het idee dat ik te vroeg heb gepiekt. Op mijn twaalfde was ik voor mijn gevoel het slimst. Verder had ik aan mijn toekomstplaatje geen leeftijd gehangen, maar de meeste dingen die ik min of meer voor mezelf in gedachten had, heb ik bereikt toen ik begin twintig was. Misschien waren mijn doelen gewoon te klein.

Inmiddels ben ik eind twintig en in grote lijnen ben ik waar ik ooit wilde zijn. Dat heeft voor een nieuw inzicht gezorgd: zodra je bent waar je wilt zijn, begint het zoeken naar of dromen over een nieuwe eindbestemming. Misschien is dat wel het hele punt van het leven. Er is geen tijdlijn, zelfs al heb je die tijdlijn zelf bedacht en jezelf opgelegd. Niets in het leven is zeker, behalve dat alles blijft veranderen. Misschien is de kunst juist om los te durven laten, om vooral het plaatje dat je in je hoofd hebt gecreëerd los te laten. Dat vind ik niet makkelijk, maar daarover later misschien meer.

Weer een jaar ouder, maar niet per se wijzer. Jullie zullen het dit jaar met bovenstaande hersenspinsels en de wijze lessen van vorig jaar moeten doen.

Waar ik geweest ben in mijn 27ste levensjaar…

Rome, Edinburgh, Jordanië, Portugal, Nederland en België.

Ben jij waar je vroeger dacht dat je zou zijn?